نمایشگاه گروهی عکس «رشتی که دوست می‌دارم» با حضور ۱۴ عکاس از دیروز، یازدهم دی ماه در خانه فرهنگ شهر رشت افتتاح شد. این نمایشگاه با سخنرانی‌های کوتاهی از محمود نیکویه نویسنده و پژوهشگر و مرتضی شگفت شهردار پیشین رشت و پژوهشگر و حامد اریب، عکاس و مستندساز آغاز شد. همینطور ستاره بابایی، افسانه چهره‌سا، رسام حسین‌نیا، ساجده حسینی، ساره سلیمی، عماد ضیایی، مصطفی عاشوری، عباس علیزاده، ایوب فتاحی، نریمان قربانی، آیت کیامحمدی، افشین میرزایی، فاطمه یوسف‌مدد با آثار خود در این نمایشگاه حضور دارند.
رشت در قاب عکاسان
نریمان قربانی که از سال ۹۴ مشغول به عکاسی است و به مرور گفت: در این نمایشگاه دو اثر دارم. این نمایشگاه به نوعی معرف شهر رشت است. در کشور نمایشگاه‌های متفاوتی برای معرفی شهرشان در زمان‌های مختلف برگزار می‌کنند که چنین کارهایی را در گیلان بسیار کم شاهدش هستیم و هنرمندان سیار خوشحال می‌شوند بتوانند بیشتر در آن شرکت داشته باشند و به نوعی یک حمایت بیش‌تری کنند.
قربانی ادامه داد: ما باید بیشتر تلاش کنیم. بیش از آن که دنبال نام و لقب‌ها باشیم باید به رشد و حفظ و نگهداری این فرهنگ غنی در گیلان بپردازیم تا لطف بیش‌تری شامل رشت شود.
او در خصوص آثار خود در این نمایشگاه گفت: آثار من از دو المان اصلی شهر رشت است که یکی از آن‌ها ساختمان شهرداری شهر رشت که به اوایل دوره ۱۳۰۰ برمی‌گردد و دیگری کلاه‌فرنگی است.
هر شهری ویژگی خاص خود را دارد. چیزی که در رشت بسیار چشم‌گیر است سقف‌های سفالی و نوع خاص معماری آن است. خودم خیلی دوست داشتم بیشتر کار کنم اما متاسفانه با مشکلات زیادی درگیر بودم و نتوانستم آنچنان که باید فعالیت کنم.
ساره سلیمی که سابقه ده سال عکاسی را دارد و با سه عکس در این نمایشگاه حضور پیدا کرده به رور گفت: اینگونه نمایشگاه‌ها بسیار جالب است زیرا هر کس از دید خودش به شهر رشت نگاه می‌کند و چیز جدیدی را از رشت ثبت می‌کند. اکثر عکس‌ها از مرکز شهر است اما رشت خیلی چیزها دارد که می‌توان آن‌ها را ثبت و معرفی کرد تا آن‌ها به نماد رشت نیز تبدیل شوند.
سلیمی در خصوص آثار خود گفت: من شخصا رشت را به رطوبتش می‌شناسم و عکس‌های من در این نمایشگاه نیز درباره رطوبت است. رطوبت یکی از نمادهای شهر رشت است. ۲ کار درباره رطوبت و اثر دیگری از سردری است که خیلی ها دیده‌اند اما توجه نکرده‌اند. لازم است که عکاسان با دید بازتری به شهر رشت نگاه کنند.
دوری از نگاه کلیشه‌ای به شهر
عماد ضیایی دانشجوی کارشناسی ارشد عکاسی که در نمایشگاه دو اثر را به نمایش گذاشته گفت: یکی از بخش‌های مهم استناد و قابلیت استناد داشتن عکس است.
به خصوص درباره بافت شهری و شهر رشت. از طرفی شهر رشت دائما به دلیل شرایط آب و هوایی و مسائل سیاسی در حال تغییر است. ساختمان‌های خیلی کمی از جمله خانه فرهنگ وجود دارد که هنوز هم باقی مانده‌اند. در این ساختمان از ۱۶۰ سال پیش داشته عکاسی اتفاق می‌افتاده که اسناد آن نیز به تازگی منتشر شده است. بنابراین یکی از چیزهایی که می‌تواند فرهنگ ما را حفظ کند عکاسی است و وجود چنین نمایشگاه‌هایی بسیار حائز اهمیت است. چنین نمایشگاه‌هایی باید ثابت و پروژه‌محور باشد و سمت و جهت داشته باشد و هر ساله اتفاق بیفتد.
ضیایی به انتقاد به عدم منظم بودن چنین نمایشگاه‌هایی پرداخت و تصریح کرد: این که یک سال چنین نمایشگاهی یک سال برگزار شود و تا چند خبری از آن نباشد و نیازمند حمایت از نهادها است. در وضعیت چنینی شاهد حمایتی نیستیم قبلا بوده اما هر ساله کم‌تر می‌شود. آخرین برای که من در چنین نمایشگاهی حضور داشتم شاید سه یه چهار سال پیش بود.
او در پایان به دید عکاسان و نگاه کلیشه‌ای این روزها اشاره کرد و افزود: در عکاسی شاهد یک نگاه هستیم. اگر تهران است خیابان انقلاب و ولیعصر است اگر رشت است خیابان شهرداری و بازار… و طبیعتا رشت چیزی بیش از این‌ها است. زمانی این اتفاق رخ می‌دهد که ما به سمت آشنایی‌زدایی برویم.
ضرورت نگاه جامعه‌شناسانه به شهر
افشین میرزایی دبیر نماشگاه رشتی که دوست می‌دارم به مرور گفت: این نمایشگاه کار ویژه‌ای نبوده و چون در دوران کرونا از چنین نمایشگاه‌هایی محروم بودیم، به عنوان گروه عکس خانه فرهنگ این نمایشگاه را برگزار کردیم.
میرزایی ادامه داد: در نمایشگاه رشتی که دوست می‌دارم ۲۸ عکس از ۱۴ عکاس وجود دارد. سعی کردیم نگاه ویژه و عمیقی به شهر رشت داشته باشیم و نشان دهیم که رشت تنها میدان شهرداری نیست. تلاش بر آن بود که عکس‌های متفاوت‌تری انتخاب شود با این وجود، نگاه جامعه‌شناسانه و عکاسی معماری کم‌تر بود.
او در پایان افزود: از خانه فرهنگ بابت برگزاری این نمایشگاه تشکر می‌کنم و تلاش می‌کنیم از فرصت‌ها برای انجام چنین کارهایی استفاده بکنیم.
تشکر از هیات مدیره و بازرسین خانه فرهنگ گیلان بابت این نمایشگاه