صدای قیژ و قیژ دستگاه کات پرس پره های رادیاتور خشن تر از همیشه به صدا در می آید. قرار بود در وقت صرفه جویی شود. می گویند مدیر تولید بخش حضور نداشت، می گویند امیرحسین می خواست بدون حضور مدیر فنی دستگاه خراب و از مدار خارج نشده را پاک کند، می گویند او یک فرزند داشت و یک کارگر لباس آبی بود مثل همه کارگران دیگر. اما هیچ کس نبود به او بگوید، «امیرحسین»! دستگاه خراب است، مثل هر ماشین دیگری احساس ندارد، نمی داند با انسان چطور برخورد کند. اما کسی اینها را نگفت، تا دستگاه بی رحم اینبار کارگر دیگری را طعمه قرار دهد و سر امیرحسین به شکل دهشتناکی پرس شود... حتما کسی قلب اش از این واقعه نلرزید، نلرزید که یک ماه از آن واقعه گذشته هنوز هم به دنبال مقصر یابی هستند. خانه کارگر و حل اختلاف و هیات تشخیص و بازرسی اداره کل کار و ... دیگرانی که شاهد و ناظر این واقعه ی اسفناک بودند، چه کسی می تواند اعتراض کند؟ تا کارفرما هست، کارگر هست، ناامنی شغلی هم هست. همچنان که این اولین مرگ یک کارگر نیست و آخرین آن نیز نخواهد بود. خبرها خود راویت تلخی از مرگ کارگران دارند. مرگ یک کارگر شهرداری رشت به نام «مصطفی عیسی پور» در اثر ایست قلبی که گفته می شود فشار کاری و زندگی سخت، عدم تامین معیشت و حقوق های معوقه جان ِ این کارگر رشتی را در 11 آبان ماه امسال گرفت. پیش از او نیز یک کارگر 70 ساله ساختمانی در آستانه اشرفیه به نام «فریدون.م» به دلیل سقوط از ساختمان سه طبقه به کام مرگ فرو رفت، عدم ایمنی حین کار از عوامل این مرگ دلخراش و هزینه های سرسام آور زندگی علت کار کردن وی تا سن بازنشستگی بوده است. بهار امسال نیز یک کارگر در تالش حین کندن چاه کشاورزی جان خود را از دست داد وبه گفته ی «نادر گوزلی» رییس آتش نشانی تالش، این کارگر ۳۵ساله که مشغول لایروبی چاه کشاورزی به عمق 10 متری در دهستان جوکندان بود براثر ریزش دیواره چاه، زیر آوار مدفون شد. «مرگ» تنها واژه ای است که برای کارگران دوره می شود و در این بین بی احتیاطی خود کارگر و نداشتن وسایل ایمنی از سوی خود یا کارفرما دست به دست هم می دهد تا وقایع مختلف پشت هم رخ دهد. آنچه آمارهای وزارت کار و رفاه اجتماعی به ما می گوید این است که شاخص مرگ و میر حوادث ناشی از کار در جامعه کارگری ایران ۱۲ نفر در هر ۱۰۰ هزار کارگر است. این شاخص در مصر ۱۶، تونس ۱۸ و آمریکا ۱۰ نفر است. در حال حاضر 420 هزار کارگر گیلانی در گیلان فعالیت می کنند که تنها 2 درصدشان قرارداد رسمی هستند و مابقی قراردادموقت دارند. در چنین شرایطی کار بیش از همیشه برای کارگران سخت است هم مادی و هم جسمی. کارگران شرکتی که امیرحسین با دستگاه آن پرس شده است تمایلی به صحبت کردن ندارند. چه بازنشسته باشند چه مشغول کار. شرمگین اند و ناگزیر از سکوت. از روز واقعه به ما می گویند که این کارخانه چندین بار دیگر چنین حوادثی را تجربه کرده است اما چه کسی می تواند جلوی این تخلف را بگیرد؟ «ما کارگران آسایش معیشتی و جانی نداریم. این واقعه می توانست برای هر کدام از ما اتفاق بیافتد. دستگاه روشن را خاموش نکردند چون وقت گرفته می شد، چون باید در وقت صرفه جویی می شد اما کسی نپرسید وقت مهم است یا جان انسان؟ چرا نباید مسوول فنی در آن هنگام حضور داشته باشد و چرا درب چنین کارخانجاتی را به طور موقت نمی بندند تا برای بقیه نیز درسی شود و به نیروی انسانی اهمیت بدهند.» این ها را کارگران می گویند اما تا وقتی شوراهای کارگری درست و حسابی وجود نداشته باشد و برخی نمایندگان کارگران در برخی جاها و یا خانه کارگر هم دولتی و نهادی هستند دیگر اسم آن را نمی شود تشکل صنفی گذاشت. تشکلی که کاملا صنفی باشد طرفدار حقوق کارگران و خواستار امنیت جانی آنهاست. بر اساس آمار شورای اسلامی کار گیلان در سال 96 ، 195 حادثه برای کارگران به وقوع پیوست که 13 مورد آن منجر به مرگ کارگر شد، در سال 97 ، 158 حادثه بود که 11 مورد منجر به مرگ کارگر شد و در شش ماهه اول 98 نیز 42 حادثه ناشی از کار به وجود آمد که فعلا منجر به فوت 4 کارگر شده است. طبق قانون مسئولیت کیفری حادثه، حسب نظر بازرسان کار یا کارشناسان رسمی دادگستری و بر اساس رأی قضایی بر عهده مقصر یا مقصرین حادثه است. حسب ماده ...
