زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم، غلبه‌ی حاشیه بر متن

اوتیسم یک ناتوانی رشدی عصبی- زیستی است که عموماً قبل از ۳ سالگی ظاهر می‌شود

اوتیسم بر رشد طبیعی مغز در حوزه‌های تعامل اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و عملکرد شناختی تأثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های اوقات فراغت یا بازی مشکل دارند.

افراد مبتلا به اوتیسم اغلب از چندین اختلال همراه رنج می‌برند که ممکن است شامل موارد زیر باشد: آلرژی، آسم، صرع، اختلالات گوارشی، عفونت‌های ویروسی مداوم، اختلالات تغذیه، اختلال عملکرد حسی، اختلالات خواب و موارد دیگر.

اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران تشخیص داده می‌شود. شیوع آن تحت تأثیر نژاد، منطقه یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی نیست. از زمانی که اوتیسم برای اولین بار در ایالات متحده تشخیص داده شد، میزان بروز به یک هشدار دهنده از هر ۴۴ کودک در ایالات متحده افزایش یافته است.

اوتیسم به خودی خود بر امید به زندگی تأثیر نمی‌گذارد، با این حال تحقیقات نشان داده است که خطر مرگ و میر در میان افراد مبتلا به اوتیسم دو برابر جمعیت عمومی است که تا حد زیادی به دلیل غرق شدن و سایر حوادث است.

در حال حاضر هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اگرچه با مداخله و درمان زودهنگام می‌توان علائم متنوع مربوط به اوتیسم را تا حد زیادی بهبود بخشید و در برخی موارد به طور کامل بر آن غلبه کرد.

آمار و حقایق اوتیسم

اوتیسم در حال حاضر از هر ۴۴ کودک یک نفر را مبتلا می‌کند. بیش از نیمی از آنها به عنوان ناتوانی ذهنی یا ناتوانی ذهنی مرزی طبقه بندی می‌شوند.

پسران چهار برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اوتیسم هستند.

حدود ۴۰ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم گفتار ندارند. حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم در ۱۲ تا ۱۸ ماهگی کلماتی دارند و با دیگران ممکن است صحبت کنند، اما تا اواخر دوران کودکی سپس آنها را از دست می‌دهند.

دو فرد مبتلا به اوتیسم شبیه هم نیستند (اوتیسم در فردی نسبت به فرد دیگر بسیار متفاوت است)

میزان اوتیسم در بیست سال گذشته به طور پیوسته افزایش یافته است.

یک مطالعه دانمارکی در سال ۲۰۰۸ نشان داد که خطر مرگ و میر در میان افراد مبتلا به اوتیسم تقریباً دو برابر جمعیت عمومی است

کودکان مبتلا به اوتیسم پیشرفت می‌کنند – مداخله زودهنگام کلیدی است (بهترین زمان تشخیص شش ماهگی تا سه سالگی است)

اوتیسم قابل درمان است، نه یک بیماری ناامیدکننده.

 نشانه‌های اوتیسم

اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی است که با موارد زیر مشخص می‌شود:

آسیب‌های اجتماعی

اختلالات شناختی

مشکلات ارتباطی

رفتارهای تکراری

از آنجایی که اوتیسم یک اختلال طیفی است، می‌تواند از خیلی خفیف تا خیلی شدید متغیر باشد و در همه گروه‌های قومی، اجتماعی، اقتصادی و سنی رخ دهد. مردان چهار برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به اوتیسم هستند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم قبل از ۱ یا ۲ سالگی طبیعی به نظر می‌رسند و سپس به طور ناگهانی “پسرفت” می‌کنند و مهارت‌های زبانی یا اجتماعی را که قبلا به دست آورده بودند از دست می‌دهند. به این نوع اوتیسم رگرسیون گفته می‌شود.

علائم اولیه:

ممکن است یک فرد مبتلا به اتیسم:

ناشنوا به نظر برسد زیرا نسبت به صداها واکنش نشان نمی‌دهد.

به اشیاء یا چیزهای مورد علاقه اشاره نکند یا علاقه نشان ندهد.

از تماس چشمی خودداری کند.

بخواهد تنها باشد

در درک، یا نشان دادن درک، یا احساسات دیگران یا خودشان مشکل داشته باشد

گفتار نداشته باشد و یا تاخیر در گفتار داشته باشد (دیر‌تر از سن طبیعی با توجه به مولفه‌های ارثی به گفتار برسد)

صحبت‌های دیگران را تکرار کند (اکولالیا)

به سوالات پاسخ‌های نامربوط بدهد.

از تغییرات جزئی در پیرامون خود ناراحت و یا مضطرب شود.

علایق وسواسی داشته باشد (راه رفتن از یک مسیر مشخص و یا هر کار دیگری بدون کوچکترین تغییر)

دستانشان را تکان دهند( می‌تواند بگونه‌ای خود تحریکی حس بینایی و … باشد) و یا، بدنشان را تکان دهند یا دایره‌ای بچرخند.

واکنش‌های غیرعادی نسبت به صدا، بو، مزه، دیدن یا لمس اشیا (در واقع ممکن است گریز حسی داشته باشد و یا جستجوگر حس باشد و بگونه‌ای حس خود را تحریک کند)

مهارت‌های اجتماعی کم یا بدون مهارت داشته باشد(ارتباط برقرار نکند)

از تماس فیزیکی اجتناب کند یا در برابر آن مقاومت کند (که ناشی از حساسیت حسی می‌تواند باشد)

آگاهی کمی از ایمنی یا خطر نشان دهد(درک درستی از خطر ممکن است نداشته باشد)

ضمایر را ممکن است جابجا بگوید مثلا به جای من بگوید تو. ( یا ممکن است بگوید من رفت.)

همچنین افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است:

علایق و رفتارهای غیرعادی داشته باشند.

اضطراب و فوبیای شدید و همچنین فوبیای غیرعادی داشته باشند.

اسباب بازی‌ها یا اشیاء دیگر را ردیف کنند.

هر بار با اسباب بازی‌ها به همین شکل بازی کنند(بدون کوچکترین تغییری نسبت به دفعه‌ی قبل)

از تغییرات جزئی ناراحت شوند.

علایق وسواسی داشته باشند.

سایر علائم

بیش فعالی (بسیار فعالیت داشته باشند) همراه با نقص توجه

رفتارهای تکانشگرانه(عمل بدون فکر)

بازه توجه کوتاه

پرخاشگری

ایجاد آسیب به خود

عادات غذایی غیرمعمول و اختلال خواب

خلق و خوی غیرمعمول

فقدان ترس یا ترس بیشتر از حد انتظار

برای تشخیص به چه کسانی مراجعه کنیم؟

متخصصانی که می‌توانند این نوع ارزیابی را انجام دهند عبارتند از:

متخصصان اطفال رشدی: پزشکانی که آموزش‌های ویژه‌ای در زمینه رشد کودک و کودکان با نیازهای ویژه دارند

متخصصان مغز و اعصاب کودک : پزشکانی که روی مغز، ستون فقرات و اعصاب کار می‌کنند.

روانشناسان یا روانپزشکان کودک: پزشکانی که از ذهن انسان اطلاع دارند.

در نهایت توان‌بخشی و آموزش مهارت‌های ارتباطی و تعاملی در بهبود کیفیت زندگی این کودکان و والدین تأثیر به سزایی دارد.این کودکان نباید از جامعه کنار گذاشته شوند.