«سیروس سهامی» به جغرافیایی دیگر کوچید

«سیروس سهامی» جغرافی‌دان و مترجم شهیر گیلانی به عالم ماورای خاک کوچید و بر شمار نام آنها که در اثر همه‌گیری ویروس تاجدار درگذشتند، نام او نیز درج شد. زنده یاد سهامی که اولین رییس دانشگاه فردوسی مشهد پس از انقلاب بود، سال 1314 در شهر ساحلی انزلی چشم به جهان گشود. پدرش ناظر فنی اداره بنادر بود و به همین سبب سال‌های کودکی و نوجوانی وی با سکونت در چند شهر گذشت.

تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌ی خویش را در شهرهای نوشهر، رشت و بندرانزلی پشت سرگذاشت و پس از آن راهی تهران شد تا در کسوت دانشجوی رشته تاریخ و جغرافیا در دانشسرای‌عالی تهران به ادامه‌ی تحصیل بپردازد. وی سال 1334 ازدواج کرد و   سال 1336 با کسب رتبه‌ی اول فارغ‌التحصیل شد و پس از آن یک سال در دبیرستان‌های لنگرود و دو سال در دبیرستان‌های انزلی به تدریس تاریخ، جغرافیا و ادبیات فارسی پرداخت. زنده یاد سهامی سال 1339 برای ادامه‌ی تحصیلاتش با بهره‌مند شدن از بورس تحصیلی راهی فرانسه شد. در آن زمان  او پدر دو فرزند بود. وی پس از اخذ مدرک دکترای جغرافی با درجه‌ی «بسیارخوب» از دانشگاه کِلرمون فِران  به ایران بازگشت و در مسیر تدریس، تحقیق، تالیف و ترجمه گام برداشت و البته در مقاطعی از زمان زندگی و کارش تحت تاثیر جریانات سیاسی قرار گرفت.

از این دانشمند گیلانی که در جرگه‌ی همکاران و دوستان نزدیک دکتر «علی شریعتی» قرار داشت، آثار تالیف و ترجمه‌ی بسیاری در حوزه‌ی جغرافیا و ادبیات به یادگار مانده است. «اقتصاد روستایی و زندگی دهقانی در گیلان» به زبان فرانسوی، «بستر جغرافیایی تاریخ ایران»، «تولستوی از نگاه خود و معاصرانش»  و ترجمه‌ی «زندگی و آثار داستایوسکی»از لئونید گروسمان، «گورکی» اثر کنستانتن فدین، «وصیتنامه اسپانیائی» از آرتور کوستلر، «یک زندگی» از سرژ گرفتو، «ممالک کم رشد» از ایو لاکست، «جغرافیای جمعیت» اثر پیر ژرژ، «سرزمین گیلان» اثر الکساندر خودزکو،  تنها عناوین شمار اندکی از آثار بسیار برجای مانده از این چهره‌ی نامدار و پرتلاش گیلانی‌ست  که در 85 سالگی رخت از جهان بربست و به جغرافیایی دیگر کوچید.