«صدرا روحانی» یا به عبارت بهتر «دکتر سیّدصدرا روحانی رانکوهی» حداقل در میان شهروندان شهر لاهیجان و مردمان این شهرستان یعنی از گالش‌های کوهپایه‌نشین مناطق ارتفاعی البرز تا ساحل‌نشینان آن، شناخته شده است و البته این جنبه شهرت خود را تنها به دلیل تخصص کاری‌اش داشت، داروسازی.
دکتر روحانی نه تنها داروساز بلکه طبیبِ بسیاری بود. طبیبِ امین. کم نبوده بیماری‌های پوستی و غیرپوستی سخت علاجی که این داروساز آگاه درمان کرده است. نمونه‌هایی از این اقدامات وی وردِ زبان بسیاری در این منطقه جغرافیایی است. اما دکتر روحانی تنها به دلیل داروساز بودن مورد توجه نبوده است. ورزشکار (کشتی‌گیر)، شناگر، طبیعت‌گرد و البته ادیب و در انتها شاعر. از وجوه شخصیتی وی است و اتفاقا به دلیل این جنبه آخر وی در گستره استان گیلان و کشور از شهرتی میان اهل فن برخوردار بود.
صدرا روحانی در دایره خارج از گیلان‌اش به خاطر شعرهایش و شاعر بودنش شناخته شده است. شاعر غزل‌سرای پارسی‌گویی که هم شعر نو دارد و هم شعر کلاسیک. از وی کتاب‌های شعری در پنج مجلد چاپ شده که آخرین آن کتاب «گرفتار بودن» است. کتاب‌های دیگر وی شامل «ماه شقایق گلو»، «خرده سفال‌ها»، «آقا معلم» به زبان فارسی و کتاب شعری به زبان گیلکی به نام «سل تی‌تی».
وی در دوره قبل از انقلاب یک دوره عضو شورای شهر لاهیجان نیز بوده است و همچنین در حوزه صنفی خویش، داروسازی، چه در سطح استانی و چه شهرستانی همیشه فعال و از اعضای هیأت رییسه انجمن‌های مختلف داروسازی بوده است.
نکته قابل توجه در برخی صفات وی این بوده که بسیاری از کارهای وی در برهۀ زمانی انجام شده که عموماً چنین اتفاقاتی رایج نبوده و معدود افرادی اقدام به چنین کارهایی می‌‌کردند.
خاندان روحانیِ چابکسر کم افراد بزرگ به گیلان و ایران معرفی نکرده است. از جمله ایشان سیّد مجتبی روحانی پزشک و استاد دانشگاه تهران و البته شاعر گیلکی، دکتر سیدجواد روحانی متخصص اطفال که در غرب مازندران به دلیلّ تبحر در شفای بیمارانِ خود (متخصص کودکان)، معروف به مسیح بود.
دکترمحمدتقی روحانی رانکوهی استاد برجسته علوم رایانه ایران و در انتها مرحوم سیدمرتضی روحانی شاعر رامسری و شاعر شعرِ معروف ایلمیلی. آیت‌الله حاج سیدمحمد هادی روحانی رانکوهی (میاندهی) زاده ۱۳۲۴ ه.ق و وفات ۱۳۸۷ که در شهر رودسر دفن شده است. از اساتید وی می‌توان به حاج شیخ عبدالکریم حائری، سیّدصدرالدین صدر، میرزا محمد فیض قمی و سیّد محمد حجت کوه کمری اشاره کرد.
پدر وی آیت‌الله حاج سیدمحمد میاندهی شاگرد میرزا حبیب رشتی بود. در سال ۱۳۵۳ قمری بنا به توصیه آیت‌الله حائری به گیلان مراجعت کرد و وی اولین مدرسه علوم دینی شهرستان رودسر را تاسیس کرد.
در سنت شفاهی بودن که بسیاری از ما بدان دچاریم و این مسئله یکی از گرفتاری‌های شخصیتی اجتماعی ما ایرانیان است، بخشی ناشی از کم کاری شخصی و دیگری از انفعال اجتماعی ساطع می‌شود. پیرامون‌اندیشه‌ها و خاطره تاریخی و همچنین دانش این مرد وارسته بسیار کم کار شده است و در این بین باز، افسوسی در میان تمام نشدن‌های مانده برایمان ماند که چرا انتقال مکتوب تجربیات از نسلی به نسل، از چنین افراد وارسته‌ای انجام نشده است.
وی متولد ۷ خرداد ۱۳۱۸ در روستای میانده چابکسر گیلان بود و در روز ۷ خرداد ۱۴۰۳ در لاهیجان چشم از جهان فروبست.
نظرات بسته شده است.