نقاشی ایرانی

پژوهش جدی در رابطه با نقاشی ایرانی از سده بیستم شروع شد. نقاشی ایرانی را می‌توان با توجه به ویژگی های سبک‌شناختی و دگرگونی­ های دید هنر به چهار دوره‌ی مجزا یعنی دوران کهن، میانه، جدید و معاصر تقسیم کرد. تصویرگر ایرانی، به جز در مواردی که تحت تاثیر غرب بوده است به دنبال خلق دنیایی آرمانی می‌رفت که در تصوراتش شکل گرفته بود. او معمولا به تقلید از طبیعت نپرداخته و اگرهم دنیای واقعی را تصویر می‌کند، به «موضوع» بسنده می‌کند و از نور و سایه ­ها، پرسپکتیو و رنگ و شکل تقلید نمی‌کند. چکیده‌نگاری (استیلیزاسیون)، نمادپردازی و آذینگری…