در همان نخستین روز بارشهای هفته گذشته، «آب»، سازه بتنی را که شهرداری لنگرود نزدیک به پل تاریخی این شهر ساخته بود، با خود برد. حالا سیل انتقادها به بودجهای است که با کوچکترین «آب زیادی» از بین رفته است و خوشحالی کاربران از ایستادگی پل خشتی و نابودی سازه بتنی جدید که با کوچکترین باران از بین رفت.
ماجرا از این قرار است که شهرداری لنگرود، در تابستان گذشته با جانمایی لولههای بتنی در بستر رودخانه و نزدیک به پل خشتی، بهزعم خود خواست یک طرح گردشگری جدید را اجرایی کند.
طرحی که گردشگران بتوانند ضمن عبور از عرض رودخانه، از زیر پل خشتی تا محله «سالی پاکه» را با قایقهای تفرحی طی کنند. حالا پیش از اجرایی شدن این طرح و درست در روز شنبه و نخستین روز بارشهای اخیر، لولههای بتنی را آب با خود برد و حالا شهروندان معترض هستند که چرا با طرحهای مطالعه نشده و در این شرایط اقتصادی، بودجه شهرداری به هدر میرود.
پرسش اینجاست که حتی اگر به سوابق خرابی «آب زیادی» در سنوات پیشین هم رجوع نشده بود، باز هم از معنای واژه لنگرود، میشد فهمید که این رودخانه به ظاهر آرام با کوچکترین بارش، بیمهابا سرکش میشود. حالا درست روبروی بنای تاریخی دو طبقهای که سال گذشته یک مرتبه با بالا آمدن آب رودخانه فروریخت، سازه بتنی جدیدی که شهرداری بهتازگی احداث کرده بود را نیز آب برد.
مردم محلی به بالا آمدن آب رودخانه «آب زیادی» میگویند و خاطرههای زیادی از خرابیهای آب زیادی دارند. روز جمعه، یعنی یک روز پیش از خرابی سازه جدید گردشگری، یکی از شهروندان، خاطره آب زیادی و تخریب حمام ضیادوستان را برایم تعریف میکرد: «دهه ۴۰، وقتی شهرداری میخواست پل آهنی جدیدی را جای پل خشتی کوچک بسازد، داخل رودخانه و نزدیک به مسجد اشکوری، سیلبندی ایجاد کرد تا با تغییر مسیر آب، پل جدی را بسازد. «آب زیادی» آمد و نهتنها سیل بند را برد که بخشی از حمامی را که پدرم روبروی پل خشتی و نزدیک به مسجد اشکوری داشت، خراب کرد. آنزمان علی مسیحا، شهردار لنگرود، به پدرم گفت هزینه مرمت حمام را میدهم.»
حالا همان داستان دوباره تکرار شده است. با این تفاوت که آنزمان یک پل تاریخی خراب شد و مردم خوشحال بودند که قرار است بهجای آن پل خشتی قدیمی، یک پل بتنی ساخته شود. ولی اکنون مردم خوشحال هستند که «آب زیادی» لولههای بتنی را با خود برده و دیگر نگران نیستند که اجرای این طرح گردشگری مطالعه نشده به پل خشتی بزرگ آسیبی میرساند. پلی که قرنهاست بر رودخانه آرام ولی سرکش لنگرود استوار ایستاده و آب زیادیهای زیادی را به خود دیده است.
یکی از کاربران پس از تخریب سازه جدید، نوشت؛ در زمان اجرا، من ۱۰ بار گفتم این لولههای بتنی را آب میبرد، بهخاطر یک استوری از من شکایت کردند. کاربران زیادی هم یادآور شدند که در زمان اجرا بارها به این طرح شهرداری معترض شدهاند ولی گوش شنوایی نبوده است.
گفتنی است، «لنگرود» تنها شهری است که رودخانه از چند محله قدیمی این شهر عبور میکند و در محل اتصال رودخانه بزرگ لنگرود و نهر نوخاله درگذشته دو پل خشتی نزدیک به هم قرار داشت. یکی از این پلهای خشتی را در دهه ۴۰ تخریب و بهجای آن پل بتنی ساختند. پلی که طی این چند دهه، فرسوده شده بود و شهرداری لنگرود، تابستان گذشته بار دیگر پل بتنی بر نهر نوخاله را تخریب و از نو ساخت.
اکنون تنها پل خشتی بزرگ باقی مانده که بنا به روایتی قدمت آن به دوره ایلخانی بازمیگردد و در صفویه مجدد مرمت شده است. این پل که روزانه محل تردد شهروندان است، در اتصال به بازار و سه محله «راه پشته»، «فشکالی محله» و «انزلی محله» قرار دارد.
این پل تاریخی، با دو دهانه فراخ و به ارتفاع ۳۷ متر طول، بهنحوی ساخته شده بود که در زمان پرآبی رودخانه، کشتیهای کوچک از آن عبور میکردند. پل خشتی، نماد شهر لنگرود بوده و در سال ۱۳۵۱ در فهرست آثار ملی ثبت شده است.
