ابراهیم نبوی، طنزپرداز سرشناس متولد گیلان و از معروف ترین روزنامه نگاران و طنزنویسان ایرانی در خانه اش در آمریکا خودکشی کرد.
دختران این طنزپرداز ایرانی، روز چهارشنبه ۲۶ دی با انتشار بیانیه‌ای گفتند: «پدرمان، سید ابراهیم نبوی شب گذشته در شهر سیلورسپرینگ ایالت مریلند، جان خود را گرفت».
این بیانیه در ادامه می‌گوید؛ آقای نبوی در یک دهه‌ی اخیر «افسرده و دلتنگ» ایران بود و ناممکن بودن زندگی در وطنش، بار سنگینی را بر دوش او گذاشته بود؛ «او در حالی از دنیا رفت که هرگز نتوانست با اقامت اجباری خود دور از ایران کنار بیاید».
ابراهیم نبوی در دههٔ شصت با روزنامه و نشریات مختلف همکاری داشت و پس از دوم خرداد ۷۶ در روزنامه‌های اصلاح‌طلب ستون طنز داشت. نوشته‌های طنز او در چند کتاب منتشر شده است.
از آثار او می‌توان به کتاب‌های «دشمنان جامعه سالم»، «بی‌ستون»، «در خشت خام»، «راپرت‌های یومیه و تذکره‌ها»، «یک فنجان چای داغ» و «آوازهای زیرزمین» اشاره کرد.
نبوی در سال‌های ۱۳۷۷ تا ۱۳۷۹ سه بار پیاپی جایزه بهترین نویسنده طنز نوشتاری مطبوعات ایران در جشنواره مطبوعات را از آن خود کرد.
نبوی متولد ۲۲ آبان ۱۳۳۷ در شهر آستارا بود، اما تحصیلات ابتدایی خود را تا سال دوم در تهران دنبال کرد و سپس به دلیل شغل پدرش، تحصیلاتش را در شهرهای مختلف ایران از جمله رفسنجان، جیرفت و کرمان ادامه داد. او در سال ۱۳۵۶ در رشته‌ی جامعه‌شناسی دانشگاه شیراز پذیرفته شد ولی بعد به دانشگاه تهران انتقالی گرفت.
علاقه او به نوشتن و تفکر انتقادی آشکار بود و با ورود به دانشگاه، به فعالیت‌های ادبی و سیاسی پرداخت. او در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ خورشیدی به عنوان نویسنده و طنزپرداز با نشریات معتبر ایرانی همکاری داشت و به تدریج توانست به یکی از چهره‌های شناخته‌شده و برجسته در عرصه طنز ایران تبدیل شود.
قلم او با نگاهی به مسائل اجتماعی و سیاسی کشور پرداخته و توانست مخاطبان زیادی را به خود جذب کند.نبوی بین سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴ به عنوان مدیر دفتر سیاسی وزارت کشور فعالیت می‌کرد.
در سال‌های اخیر، او به اجرای استندآپ کمدی در کشور‌های مختلف پرداخت و این برنامه‌ها با استقبال از سوی مخاطبان فارسی‌زبان روبه‌رو شد. شاید بتوان ابراهیم نبوی را جزو نخستین افرادی دانست که دست به اجرای استندآپ کمدی زد و توری برای این برنامه‌ها نه تنها در ایران بلکه در خارج از کشور هم به راه انداخت.نبوی با استندآپ کمدی‌هایش توانست دیدگاه‌های اجتماعی و سیاسی خود را در قالبی خنده‌دار و جذاب به مخاطب منتقل کند.
او از روزنامه‌نگاران و طنزنویسانی بود که اوایل دهه ۸۰ پس از محکومیت در دادگاه، از ایران خارج شد و بعدتر اعلام کرد قصد دارد به ایران بازگردد اما این اتفاق رخ نداد.
