افروختن چراغ محبت، سخت نیست

مرد خیس از باران روی صندلی تاکسی که نشست، زیر لب گفت، سلام. راننده اما با صدایی بلند پاسخ داد: «سلام و درود بر شما. روزتان به خیر و نیکی.»
مرد سرش را بلند کرد و صورت پُرچروک و چشم‌های خسته راننده لاغر و موسپید را در آینه دید که شش دانگ حواسش را داده به ترافیک روز شنبه. کمی جلوتر مسافری دیگری سوار شد، راننده باز با رویی خوش سلام و وقت بخیر گفت.‌ مرد که چشم می‌چرخاند تا مقابل فلان بانک پیاده شود و امورات پر پیچ و خم دریافت یک وام را پی‌ بگیرد، حس کرد این سوی شیشه‌های باران‌خورده تاکسی، نسیمی سبک می‌وزد که عطر گل‌های بهاری را به همراه دارد.
پیاده که شد آوای «خیر پیش» راننده دوان‌دوان خود را به گوش او رساند و چون حریری نرم بر شانه‌اش نشست. مرد وقتی قدم در پیاده‌رو گذاشت، احساس کرد جهان زیبا شده است.

 

این روایتی کوتاه از مهربانی یک انسان است. انسانی که پیر و خسته است اما هم به کارش می‌پردازد و هم با نثار لبخند و چند واژه در قاب لحنی گرم و صمیمی، حال دل دیگران را خوب می‌کند. و البته که حال خودش نیز از این مواجهه زیبا با دیگران خوش می‌شود و برکت این عطوفت به زندگانی‌اش باز می‌گردد.

 

واقعیت این است که مهر ورزیدن سخت نیست. یک احوالپرسی ساده، ارسال پیامی محبت‌آمیز، گشودن گره‌ای ازکار دیگران و گاه حتی یک همراهی ساده می‌تواند، تاثیری عمیق در زندگی دیگران داشته باشد و حال خوش را برای آن‌که مهر می‌ورزد و کسی که آن را دریافت می‌دارد به ارمغان آورد.

 

سخن از مهربانی که به میان می‌آید، واژگانی چون عطوفت، نکویی و مودت در ذهن می‌درخشد.‌ کلماتی که در بستر آموزش خانواده و جامعه از آن بسیار می‌شنویم اما نهادینه ساختن و گسترش آن نیازمند سعی بیشتر و فرهنگ‌سازی است.

 

تردیدی وجود ندارد که چالش‌های امروز، ویژگی‌های زندگی شهرنشینی و مشکلات اقتصادی بیش از هر زمانی دیگر روان انسان‌ها را رنجور ساخته و از حوصله و طاقتشان کاسته است. این روزها همنشینی‌ها، مهمانی‌های فامیلی وسراغ یکدیگر را گرفتن دیگر رونق گذاشته را ندارد و دیدن چهره‌های خالی از لبخند، نگاه‌های سرد و انسان‌هایی که به سرعت از کوره در می‌روند بسیار معمول است.

 

به‌عنوان مثال، تنش و درگیری به‌دنبال پیش آمدن تصادف‌های رانندگی یا جای پارک شاید تا همین چند سال پیش به ندرت پیش می‌آمد، اما متأسفانه در سال‌های اخیر تبدیل به اتفاقی شده که بسیاری از ما شاهدش بوده‌ایم.

 

این در حالی است که می‌توانیم با کمی توجه به پیوند میان خویش و دیگر آفریده‌های خداوند در مسیر مهرورزی گام برداریم. و البته که در این راه روشن هر یک از ما می‌توانیم با رفتار خویش دیگران را نیز تشویق به همراهی کنیم. باید توجه داشت که مهربانی در هر لحظه از زمان می‌تواند تجسم یابد. نشاندن لبخند بر چهره در تعاملات خانوادگی، کاری و اجتماعی، بکار بردن لحنی آرام در زمان هجوم تنش‌ها، کمک به دیگران حتی با اقداماتی بسیار کوچک، می‌تواند تمرینی باشد که به مرور نهال مهرورزی را در وجودمان به درختی تناور بدل می‌سازد.

 

البته در این میان لازم به ذکر است، در سال‌های اخیر که سختی‌های معیشت بیش از همیشه خانواده‌های بسیاری را تحت فشار قرار داده است، کمک‌خواهی گروه‌های خیریه یا افرادی که در راستای خدمت‌رسانی به نیازمندان می‌کوشند، همواره با پاسخ مثبت و مهربانی مردم همراه بوده است و این موضوع از نقاط درخشان عرصه مهرورزی در کشور ما محسوب می‌شود. هر چند انتظار می‌رود در کنار نوع‌دوستی مردم، متولیان امر هم نسبت به رفع کاستی‌ها و مشکلات اقتصادی و ارائه خدمات مناسب عزم و سعی بیشتری داشته باشند.

 

الا ایحال ازیاد نباید برد که مهرورزیدن به دیگران، در سراسر جهان امری تاثیرگذار و حائز اهمیت بسیار است. چنان‌چه بر تارک ۱۳ نوامبر، روز جهانی مهربانی، به‌واسطه تلاش‌های جنبش جهانی مهربانی متشکل از سازمان‌های غیردولتی مهربانی ملل، نقش بسته است.

 

بسیاری از مردم در کشورهای مختلف این روز را فرصتی مغتنم برای یادآوری ارزش مهربانی، نیک‌اندیشی، و محبت می‌دانند و می‌کوشند در چنین روزی قلب خویش را بیش از همیشه به نور مهر روشن کنند و اهمیت گسترش مودت و همدلی را یادآور شوند. و در آخر باید گفت، بی‌شک مهربانی، رفتاری درخشان برای همه روزهای سال است که می‌تواند ازبار خشونت‌ها بکاهد و به تلطیف فضای جامعه، سلامت روان و حال خوب ساکنان زمین کمکی شایان کند.