در خیلی از کشورها، مردم قدرت خریدشان را از دست داده‌اند و فقیرتر شده‌اند. آمار اقتصادی که اکنون در کشور با آن دستوپنجه نرم می‌کنیم تنها برای دولت قبل نبوده و از آغاز دهه‌ی ۹۰ شاهد رکود اقتصادی هستیم. کشور ما در این دهه رشد اقتصادی قابل توجهی از نظر دلاری نداشت.
چگونه می‌توان رتبه‌ی آزادی اقتصادی ایران را از رتبه‌ی ۱۶۵ به سمت اعداد بهتر هدایت کرد؟ وضعیت اقتصادی کشور به‌گونه‌ای‌ست که جای امیدواری باقی نمی‌گذارد. در اقتصاد ذی‌نفعانه، هرکس به دنبال منفعت خودش است.
علاقه‌ای به گذشتن از این منفعت نیست. در مسیری قرار گرفته‌ایم که توسعه‌ی اقتصاد تولیدی ما متاسفانه در منافات با تولید و تجارت است. شرایط اقتصادی ایجاد کردیم که گروهی تولید، گروهی صادر و گروهی وارد می‌کنند اما مصرف‌کننده حق انتخاب زیادی نداریم.
من برخلاف سایرین، امیدی به اصلاحات اقتصادی ندارم. رهایی از این وضع نیاز به تصمیمات بزرگ‌تر دارد. نکته‌ی ناراحت‌‌کننده این است که اگر ما هم بخواهیم تغییر جهت دهیم، کشورهای همسایه و همچنین کشورهای بزرگ‌تر مثل روسیه و چین از تغییر سیاست‌ها استقبال نمی‌کنند.
وضعیت اقتصادی ما با این شرایط می‌تواند تا مدت‌ها در حالت بقا باقی بماند. تا آن‌جا که به اقتصادی شبیه پاکستان تبدیل شویم. پاکستان کشوری‌ست که قشر متوسط درآمد پایینی دارد. با این تفاوت که تحریم نیستند. قرار نیست شبیه ونزوئلا شویم. ما دهه‌هاست درگیر تورم هستیم اما ونزوئلا ده سال است که با تورم دستوپنجه نرم می‌کند.
با شرایط کنونی امیدی به تغییرات اساسی در دولت جدید ندارم. چرا که داده‌ها با ما صحبت می‌کنند. با نگاهی به وضعیت مردم به شرطی اتفاقات جدید برای مردم رقم می‌خورد اگر؛ دولت فیلترینگ را لغو، واردات خوردرو و لوازم خانگی را آزاد کند. درچنین شرایطی می‌توان به تاثیر مثبت این اتفاقات و تغییر در زندگی روزمره و معیشت مردم امید داشت.
نظرات بسته شده است.