در دل جنگلهای گیلان، جایی که زمین هنوز از زخمهای گذشته التیام نیافته، بیش از یکصد نفر از دوستداران طبیعت در آدینه روز هفدهم اسفند گرد هم آمدند تا نهالهایی از امید و زندگی در خاک این سرزمین بنشانند.
پروژهی بانی جنگل، با همراهی سبزکاران.سرزمین ایده آل ما و گردشگران پایدار و تعدادی از افراد علاقه مند؛ نهالهایی از افرا، ون، انجیلی و شمشاد را در دل جنگلهای لیشک کاشت، به امید آنکه روزی این شاخههای نازک به درختانی تنومند بدل شوند.
زمین، خسته از فرسایش و دستان نامهربان تخریبگران، با هر نهالی که در دلش جای میگرفت، نفس تازهای میکشید. برای جلوگیری از آسیب به گونههای بومی، داوطلبان در گروههای کوچک ۱۰ تا ۱۵ نفره وارد منطقه شدند، نهالها را به دقت کاشتند و سپس آرام از جنگل خارج شدند، بیآنکه رد پایی جز جوانههای سبزِ امید باقی بگذارند.
در این روز، طبیعت نه فقط میزبان انسانهایی بود که برای احیای آن آمده بودند، بلکه شاهد پیوندی دوباره میان انسان و زمین بود؛ پیوندی که شاید بتواند زخمی را التیام بخشد، ریشهای را دوباره استوار کند و آیندهای را برای جنگلهای در معرض تهدید، روشنتر سازد.
«نسرین امینیان» رئیس هیات مدیره موسسه سبزکاران بالان در پایان این برنامه گفت: جنگل یک جامعه است. این جمله، نه تنها یک عبارت ساده، بلکه بیانگر حقیقتی عمیق و پیچیده است که در دل هر درخت، بوته، گیاه و موجود زنده در این اکوسیستم نهفته است.
جنگلها به عنوان یکی از زیباترین و مهمترین اکوسیستمهای طبیعی کره زمین، تنها مجموعهای از درختان و گیاهان نیستند؛ بلکه اجتماعی زنده و پویا هستند که هر بخش آن، از ریشه تا شاخه، نقشی حیاتی در حفظ تعادل و بقای آن دارد.
در یک جامعه انسانی، هر فرد با وظایف خاص خود در کنار دیگران زندگی میکند و در تعامل با هم، به برقراری نظم و استحکام آن جامعه کمک میکند. به همین ترتیب، در جنگلها، هر گونه زیستی از درختان بزرگ و تنومند گرفته تا گیاهان کوچک و حتی حشرات ریز به شیوهای خاص در برقراری تعادل اکولوژیکی نقش ایفا میکند.
این همیار قدیمی محیط زیست از مردم دعوت کرد که در حفظ زیستگاه خود کوشا باشند .
جنگلهای گیلان، که بخشی از جنگلهای هیرکانی هستند، در گذشته مساحتی بالغ بر ۲ میلیون هکتار را پوشش میدادند. اما امروزه این مساحت به دلیل تخریبها، تغییرات اقلیمی، قطع درختان و جنگلزداییها به استناد گفته مدیرکل منابع طبیعی گیلان در مصاحبه با ایرنا به تاریخ ششم مهرماه ۱۴۰۳به ۵۶۴ هزار و ۷۱۲ هکتار است.
این کاهش عمدتاً ناشی از فعالیتهای انسانی مانند کشاورزی، ساخت و ساز، جنگلزدایی غیرمجاز، و آتشسوزیهای متعدد بوده است.
هر نهالی که در خاک این دیار کاشته یا به خوبی نگاه داشته می شود ، وعدهای است برای فردا؛ برای روزی که دوباره صدای پرندگان در میان شاخههای انبوه طنینانداز شود، روزی که این جنگلها نه قربانی، که بار دیگر پناهگاه باشند.
نظرات بسته شده است.