برکناری مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گیلان که در آخرین روزهای هفته خبرساز شد، از زوایای مختلف قابل تأمل است. اما آنچه موجب خشم افکار عمومی می‌شود، دوگانگی رفتار مدیران ارشد و کسانی است که رفتار بیرونی آنها، با آنچه در حوزه خصوصی زندگی‌شان می‌گذرد، تفاوت‌های فاحش دارد. مدیرکل معزول، از چهره‌های نزدیک به سعید جلیلی در استان گیلان و از سال ۹۷ تاکنون، مدیر شاخه «حسینیه هنر» در رشت است؛ همان حسینیه‌ای که در سال ۹۱، توسط وحید جلیلی، برادر سعید جلیلی و قائم‌مقام کنونی صداوسیما، تحت پوشش «دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی» تاسیس شد.
او اواخر همین خرداد گذشته، از ایجاد قرارگاه فرهنگی عفاف و حجاب محله‌محور خبر داد و در جمع خبرنگاران گفت: «یکی از ناهنجاری‌های شهری که دغدغه‌مندان را نگران کرده، بحث زیر سوال رفتن حجاب و عفاف در جامعه است. معتقدیم مسئله حجاب و تقویت زیست عفیفانه باید توسط مردم راهبری، مدیریت و پشتیبانی شده و ارتقا یابد.» رضا ثقتی تاکید کرده بود که مدیران کانون‌های مساجد، مسئول تولید برنامه‌های فرهنگی درباره حجاب از جمله اجرای تئاتر خیابانی، نمایشگاه عکس، کارگاه‌های آموزشی، فعالیت‌های گفتمان‌محور و نیز رویکردهای چهره به چهره هستند.
حال یک پرسش، اگر مسئله مطرح‌شده برای این فرد مربوط به حوزه شخصی او تلقی شود، چرا او برای حریم افراد و انتخاب پوشش دیگران حرمت و احترامی قائل نیست؟ مدیری که خود را تا این اندازه انقلابی و دلواپس حجاب و عفاف نشان می‌دهد و معتقد به زیست عفیفانه است، خودش تا چه اندازه به شعارهایش معتقد است و به آن عمل می‌کند؟ آیا دعوت و تحکم به زنان، برای چگونه زیستن و داشتن چگونه پوشش و لباس، برای بیرون و دیگران است و ایشان به دلیل جایگاه مدیریتی، می‌توانند رفتاری دیگر به مصداق این مصرع داشته باشند که «چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند»؟ آیا داشتن رفتار دوگانه، همراه با ریا و تزویر تضمینی است برای بقای مدیرانی که می‌خواهند به هر قیمت موقعیت‌های خود را حفظ کنند؟
البته این اتفاق و حواشی آن را می‌توان از منظری دیگر نیز نگاه کرد و آن رقابت‌های سیاسی برای به دست آوردن قدرت و تخریب افراد در جریان‌های مقابل است که در جای دیگر می‌توان به آن پرداخت.
