واژه “بوم” را به “مسکن طبیعی” معنا می‌کنند. بوم در نگاه اولیه یک فضای طبیعی و البته کمتر دست خورده محسوب می‌شود که تمام افراد ساکن در آن اعم از انسان‌ها، گیاهان و حیوانات همگی به طبیعی‌ترین حالت و شکل ممکن در آن زندگی می‌کنند. به این ترتیب بومگردی در اصل یک نوع سفر مسئولانه است که فرد در این سفر تلاش می‌کند تا با به وجود آوردن کمترین تغییر و آسیب‌ها، وارد یک منطقه بومی شده، مدتی در آن زندگی کند، با فرهنگ و آداب و رسوم آشنا شود و سپس این مکان را ترک کند.
با توجه به موارد گفته شده اقامتگاه‌های بومگردی در واقع خانه‌هایی با بافت سنتی هستند که به سبک معماری گذشته که مختص هر منطقه بوده بنا شده‌اند و اغلب در محیط‌های طبیعی قرار دارند و دارای ضوابط و اصول خاص خودشان هستند.
این ضوابط و مقررات همگی بر اساس گردشگری پایدار و حفظ محیط زیست تعیین می‌شوند که در کنار رعایت این موارد، به مهمانان وارد شده به منطقه خدمت‌رسانی می‌کنند.
چهار اصل مهم عبارتند از؛
۱-حفاظت از میراث ملموس و ناملموس که ملموس مثل معماری سنتی و قدیمی می‌تواند باشد و ناملموس مثل آداب و رسوم و فرهنگ.
۲-حفاظت از محیط زیست است که در اقامتگاه های بومگردی با رعایت مسایل محیط زیستی مثل تفکیک زباله، مدیریت فاضلاب، بازیافت و مدیریت چرخه مصرف و موارد شبیه به آنرا در بر می‌گیرد.
۳- روح زندگی در آن جریان داشته باشد یعنی فرآیند زندگی عادی توسط میزبان ساکن در اقامتگاه قابل مشاهده باشد و شبیه یک هتل نباشد که فقط میزبانی کند بلکه باید شیوه زندگی گذشتگان و فرهنگ شان منتقل شود.
۴-سود رسانی به جامعه و محیط اطراف داشته باشد. مثلا استفاده از افراد بومی بعنوان راهنمای محلی درگشت و گذارها، مشارکت دادن زنان در تولید محصولات بومی .
با توجه به موارد فوق باید گفت از آن‌جا که مدارس قدیمی و تاریخی رشت در داخل فضاهای شهری واقع شده اند، در صورت واگذاری این مدارس، با رعایت ضوابط در نظر گرفته شده به افراد واجد شرایط، این فضاها نه تنها می‌توانند بعنوان اقامتگاه‌های سنتی، پذیرای مهمانان و گردشگران باشند بلکه می‌توانند به مکانی برای ترویج صنایع دستی رشت مثل رشتی دوزی، خراطی و امثال آن تبدیل شوند. حتی فضای آموزشی برای این هنرها در اقامتگاه‌های سنتی می‌تواند آن‌ها را تبدیل به کارگاه اقامتگاه کند. در واقع هم تجربه اقامت در یک مکان سنتی اتفاق می‌افتد هم یادگیری و آشنایی با صنایع دستی.
از سویی دیگر اغلب مدارس دارای فضای باز و حیاط‌های بزرگ هستند که می‌تواند بعد از تبدیل شدن به اقامتگاه سنتی مکانی برای برگزاری رویدادهای فرهنگی و ایونت‌ها باشند. این اتفاق در صورتی رقم خواهد خورد که علاوه بر اهمیت واگذاری به اشخاص مناسب، شیوه مدیریتی درستی نیز در آن‌جا اعمال شود.
استراتژی سرمایه‌گذار و تفکر حاکم بر شرایط میزبانی، نقش مهمی در تبدیل شدن مدارس به بومگردی یا اقامتگاه سنتی دارد. در نهایت باید گفت؛ نظارت بر عملکرد این اقامتگاه‌ها تاثیر زیادی در رسیدن به اهداف اصلی ترسیم شده خواهد داشت.
نظرات بسته شده است.