تنها صداست که می‌ماند
در روزگاری که هنر بیش از همیشه به تکیه‌گاه‌های اصیل خود نیازمند است، از دست رفتن چهره‌های ریشه‌دار، زخمی است که دیر التیام می‌یاید. این رفتن‌ها خلایی بزرگ در حافظه‌ی فرهنگی هر سرزمین است. خلایی که جای آن را هیچ صدا و نام تازه‌ای پر نخواهد کرد. خاموشی ناصر مسعودی از همین جنس است؛ خاموشی صدایی که برای چندین نسل، معنای موسیقی گیلان بود.
ناصر مسعودی، متولد ۱۳۱۴ خورشیدی در محله‌ی صیقلان رشت، از همان سال‌های نوجوانی در موسیقی گیلان ریشه دواند، صدایی که بعدها به یکی از ستون‌های حافظه‌ی شنیداری ایران تبدیل شد. او در سال…