عادیسازی زندگی با هیولاها
ما ملت حاشیهایم. جزییات و پرداختن به ریزهکاریها، زوم کردن روی خراشها و قطرههای خون، خوراک روزانه ماست. مانند تماشاچیان سیرک شدهایم که از درد و رنج حیوانات زخمی، قصه میسازیم اما هرگز برای بستن چرخه خشونت قدمی برنمیداریم و در اکثر مواقع پیام واقعه را نمیگیریم. پیام حادثه نمیرسد چون قرار نیست که برسد. ما از تجربههای خونینمان درس نمیگیریم. هر قتل قرار است آخری باشد، اما همیشه یکی مانده به آخریست.
سیستم جامعه ما، سیستمی ناکارآمد، فشل و هیولا پرور است. سیستمی که امنیت را نه برای کودک یا یک زن جوان بلکه…