ادبیات گیلکی

انسان در ابتدا برای ثبت اندیشه‌هایش -به منظورِ خوانده و شناخته شدن توسط دیگر انسان‌ها- خط را قرارداد کرد. در دوران جدیدتر، به منظور ماندگاری در گذشتِ زمان، نوشته شدن (کتابت) اهمّیتی بیش از پیش یافته و خط، ابزارِ هر زبانی برای گذر از شفاهیّتِ مطلق است. کاربرِ هر زبان، به واسطه‌ی خط، اندیشه‌‌های خود را که بر بسترِ زبانِ موردِ کاربردش شکل گرفته، ثبت می‌کند و به هم‌زبانانش و سپس تمامِ جهان می‌شناساند. یعنی می‌توان گفت که خط، مهم‌ترین پیوسته‌ی زبان در دورانِ جدید است و گویش‌وری که از خط برای ثبتِ اندیشه‌هایش استفاده می‌کند،…

زبان اصلی ترین ابزار ارتباطی انسان‌هاست. اساسن فرهنگ بومی توسعه نمی یابد جز با زبان قدرتمند. اگر جز این باشد سرنوشت محتوم هر فرهنگی هضم شدن در فرهنگی‌ست که زبان غالب دارد. درست است که حضور و بقای هر زبانی تام و کمال به فراورده‌های مکتوب آن زبان وابسته نیست اما توسعه یا دوامِ با کیفیت هر زبان، و البته حیات آن به عنوان یک ابزار ارتباطی موثر قطعا (جدای از مکالمه) به توانمندی آن در تولید محتوای مکتوب مرتبط است. وقتی از زبان به عنوان ابزاری ارتباطی حرف می زنیم بدیهی ست منظور فقط کارآمدی آن در ایجاد تناسبات درون‌ زبانی-…