باغ رضوان

در قطعه‌ی بهشت باغ رضوان، بیماران کرونایی آرام گرفته‌اند. آن‌هایی که روزی برای فرداهایشان برنامه داشتند، برای سفرها، دیدارها، گفت‌وگوهایی که ماند برای «بعد» و دیگر وقتی برای «بعد» نبود. از یک زاویه، آدم‌هایی را می‌بینی که مجال خداحافظی نیافتند و از زاویه‌ای دیگر، بازماندگانی را که هنوز، پس از چهار سال از فروکش‌ کردن کرونا، در سوگ و پذیرش این مرگ‌های ناگهانی دست و پا می‌زنند. شاید بتوان شدت تراژدی را از خود سنگ‌قبرها دریافت. گویی روح رفتگان هنوز آرام نگرفته است و با شکافتن سنگ‌ها، فریاد مظلومیت سر می‌دهد. از هر…