سالن نمایش

در آغاز قرن بیستم، در شهری آرام به نام بادن‌وایلر، مجسمه‌ی آنتوان چخوف را ذوب کردند. در بحبوحه‌ی جنگ جهانی، فلز مجسمه برای ساخت تسلیحات لازم بود. چخوف ذوب شد، چون جنگ از هنر قوی‌تر بود. برای ساختن گلوله‌هایی که قرار بود حافظه‌ی انسان را سوراخ کنند. دهه‌ها بعد، در رشت، سالن نمایشی به نام اکبر رادی افتتاح شد. نام بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس معاصر ایران بر سردر آن نشست. با هیاهو، با مراسم، با دعوت خانواده‌اش. اما چند سال بعد، در سکوت، همان سالن به نهادی دیگر واگذار شد. نه به احترام، نه با اعلام، بلکه با خاموشی کامل.…