گوش دادن

یک وقت‌هایی پرندگانِ حرف که از دهان آدمی پر می‌کشند، در جست‌وجوی شاخسار همدلی در ذهنی روشن هستند.‌ ما اما تا چه‌اندازه آن آدمی هستیم که دل می‌سپاریم به شنیدن حرف‌های دیگران. دیگران، این دیگران که گاه می‌شناسیم و نزدیک هستند به ما و گاه دورند، چنان دور که شاید تنها یک بار در همه‌ی عمر دیده باشیم‌شان؛ حرف که می‌زنند، خواهان شنفتن ما هستند. بعضی وقت‌ها همراهی و همدلی، غبار از آینه‌ی دل زنگاربسته‌ای می‌روبد. یک وقتهایی کلمات هم اگر نباشند، محل اشکال نیست و تنها خوب شنیدن می‌تواند برای کاستن از حجم‌اندوه…