ما کدام سوی میدان نبردیم؟
1-در قاموس قدیمی‌ها، ناموس همه چیز بود. نگاه اگر نگاه نبود و آلوده به هوس بود، مستوجب جزا بود؛ چه رسد که تجاوز، سزایش، ورچیدن کفشِ به خواب بود و صدای سوزناک تیزی تیغ و ردی بر جا مانده از سرخی خون. در مرام ما اما اگر نبود ناموس پرستی به سبک ورمِ رگِ گردن، انسانیت حکم می‌کرد که جنس مونث را ارجی است و قربی و قدری و احترامی... دنیا که در حال تغییر شد و زن از جنس ضعیف و از دومی بودن به خود آمد که هم پای مرد سر بر کشد، در ایران همه چیز ممنوع شد. آن نگاه که توسط خودِ آدم‌ها پالایش می‌شد، به زور و ضرب در چنبره مهار افتاد و هرآنچه که…