نسیمِ یاد مفاخر در مهِ فراموشی
مسیر رفتنِمان هموار باشد یا ناهموار، یک وقتهایی باید بایستیم و چشمها را به مهمانی تماشای آنهایی فرا خوانیم که چراغ افروختهاند. روزگارمان تاریک باشد یا روشن، یک وقتهایی واجب است به احترام بعضی نفرات، کلاه از سر برداریم و چون ایشان بودن را به کودکان و جوانانمان بیاموزیم. و این آموختن برای آیندهسازان میسر نمیشود مگر این که با مفاخرسرزمینشان آشنا شوند و بدانند که افکار و زحمات و خون دلخوردنهای ایشان تا همیشه قدر دانسته میشود.
میدانید وقتی در هیاهو و شلوغی شهرها راه میرویم، حواسمان نیست اما چه بسا…