بی‌مهری به کشاورزی گیلان تمامی ندارد
بوی گل می‌دهد دست مادر، وقتی که دانه‌های زر را روی زمین می‌پاشد در حالی‌که جای پای پدر، روی مرزهای تر مزرعه باقی مانده است. مزرعه‌ای که حالا نیست و یا دست کم حیاتش روز به روز در خطر نابودی و فراموشی قرار گرفته است.
مزرعه‌ای که بوی خاکش در ریه‌های ما فرزندان از نسل خاک جا مانده، مزرعه‌ای که بوی علف‌های وحشی، عطر خوش خیار و طعم بیادماندنی بادمجان باریک محلی و سبزی‌های متنوع و خوشه‌های زرخیز برنج و یک دنیا رنگ و زیبایی زمین را با خود داشت و حال می‌رود که خاطره شود.
شاید نباید فقط صحبت از محصول استراتژیک گندم یا برنج باشد.…