«سیروس سهامی» به جغرافیایی دیگر کوچید

«سیروس سهامی» جغرافی‌دان و مترجم شهیر گیلانی به عالم ماورای خاک کوچید و بر شمار نام آنها که در اثر همه‌گیری ویروس تاجدار درگذشتند، نام او نیز درج شد. زنده یاد سهامی که اولین رییس دانشگاه فردوسی مشهد پس از انقلاب بود، سال ۱۳۱۴ در شهر ساحلی انزلی چشم به جهان گشود. پدرش ناظر فنی اداره بنادر بود و به همین سبب سال‌های کودکی و نوجوانی وی با سکونت در چند شهر گذشت.

تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌ی خویش را در شهرهای نوشهر، رشت و بندرانزلی پشت سرگذاشت و پس از آن راهی تهران شد تا در کسوت دانشجوی رشته تاریخ و جغرافیا در دانشسرای‌عالی تهران به ادامه‌ی تحصیل بپردازد. وی سال ۱۳۳۴ ازدواج کرد و   سال ۱۳۳۶ با کسب رتبه‌ی اول فارغ‌التحصیل شد و پس از آن یک سال در دبیرستان‌های لنگرود و دو سال در دبیرستان‌های انزلی به تدریس تاریخ، جغرافیا و ادبیات فارسی پرداخت. زنده یاد سهامی سال ۱۳۳۹ برای ادامه‌ی تحصیلاتش با بهره‌مند شدن از بورس تحصیلی راهی فرانسه شد. در آن زمان  او پدر دو فرزند بود. وی پس از اخذ مدرک دکترای جغرافی با درجه‌ی «بسیارخوب» از دانشگاه کِلرمون فِران  به ایران بازگشت و در مسیر تدریس، تحقیق، تالیف و ترجمه گام برداشت و البته در مقاطعی از زمان زندگی و کارش تحت تاثیر جریانات سیاسی قرار گرفت.

از این دانشمند گیلانی که در جرگه‌ی همکاران و دوستان نزدیک دکتر «علی شریعتی» قرار داشت، آثار تالیف و ترجمه‌ی بسیاری در حوزه‌ی جغرافیا و ادبیات به یادگار مانده است. «اقتصاد روستایی و زندگی دهقانی در گیلان» به زبان فرانسوی، «بستر جغرافیایی تاریخ ایران»، «تولستوی از نگاه خود و معاصرانش»  و ترجمه‌ی «زندگی و آثار داستایوسکی»از لئونید گروسمان، «گورکی» اثر کنستانتن فدین، «وصیتنامه اسپانیائی» از آرتور کوستلر، «یک زندگی» از سرژ گرفتو، «ممالک کم رشد» از ایو لاکست، «جغرافیای جمعیت» اثر پیر ژرژ، «سرزمین گیلان» اثر الکساندر خودزکو،  تنها عناوین شمار اندکی از آثار بسیار برجای مانده از این چهره‌ی نامدار و پرتلاش گیلانی‌ست  که در ۸۵ سالگی رخت از جهان بربست و به جغرافیایی دیگر کوچید.