از من پرسیده اند که هویت اصیل معماری ایران تا چه حدی پابرجاست؟ آیا با توجه به تغییرات اقتصادی و وضعیت خاصی که در آن گرفتار آمده ایم حفظ هویت اصیل معماری به نفع ماست؟
کمی در شهر قدم بزنیم در جای جای آن و با نگاه به ساختمان هایی که از هر کجا قد علم کرده اند پاسخ را در می یابیم. براستی آن ها در خور انجام این رسالت اند که روزی معرف شیوه ای از معماری باشند؟
هدف آن نیست برای حفظ هویت ایرانی، به تقلید و تکرار دوره های تاریخ معماری بپردازیم. همانطور که پیشینیان، هر یک معماری خاص خود را داشته اند. مطلوب است که به خلق آثاری بیاندیشیم که معرف و به عبارتی، امضای خاص دورانمان باشد.
در هر نقطه ای از شهر، ساختمان هایی است که مبانی شکل گیری آنها بر هیچ کس نمایان نیست. از طرفی قرار نیست هرجایی ردپای معماری گذاشته و یا به یکباره تمام اصول معماری ایرانی را در ساختمان ها هویدا کنیم. همانند زندگی اجتماعیمان که تحت سلطه مد قرار دارد معماری نیز از این قاعده مستثنی نبوده است.
عطش و علاقه وافر به اجرای نماهای نئوکلاسیک برای نمایش عظمت و شکوه و به رخ کشیدن معماری فاخر به سبب فرهنگ غالب دوران که تمایل به لوکس گرایی دارد، در اکثر شهرها مشاهده می شود. اینجاست که با این پرسش مواجه می شویم چگونه می توان در تقلید صرف و کورکورانه از سبک های بیگانه به دنبال اصالت در معماری باشیم؟
تقلید همیشه ناپسند نیست آن هم زمانی که به درستی صورت گیرد اما ما تنها به اجرای کلیشه ها پرداخته ایم که در نهایت نه تنها به واسطه اجرای نادرست به سبک اصیل بنا خیانت کرده ایم، بلکه معماری خلق شده به هیچ سرزمین و تمدنی تعلق نخواهد داشت. درد آنجاست که پشت پرده همه اینها معماری است که آن را طراحی می کند و مخاطبینی اند که از دیدن آنها لذت می برند. زیرا سلیقه هایمان به سمت معماری جعلی و بی هویت سوق داده شده است گرچه به سبب شرایط اقتصادی موجود گاه معماران به دلیل رعایت سلیقه کارفرما ناچار به اجرای چنین طرح هایی
هستند. با این وجود، درک درست معماری سرزمینمان و تطبیق با نیازهای حاضر میتواند منجر به خلق آثاری گردد که علاوه بر رضایت مصرف کنندگان گامی در جهت حفظ اصالت معماری و خلق معماری با هویت باشد. امروز تمایل به اجرای معماری ارزان و فاقد کیفیت بیشتر از پیش به چشم میخورد. هویت تنها با تجملات گره نخورده است اما برای حفظ هویت معماری ایرانی نیازی به صرف هزینه های کلان نیست، علیرغم اوضاع نابسامان شرایط اقتصادی ساخت بناهایی باشکوه، حکایت از حضور سرمایه هایی هنگفت دارد. از این رو داشتن معماری با هویت در مقایسه با ترویج و ساخت ساختمان های لاکچری چندان هزینه بالایی را به سازندگان تحمیل نخواهد کرد. جامعه امروز درگیر تجملات و لوکس گرایی است. قرار نیست دوباره عناصری همچون مقرنس، کاربندی و پتکانه و … را داشته باشیم اما آنچه مهم می نماید خلق معماری است که علاوه بر حفظ ویژگی های سرزمینی و عصر خویش به سان آیین های از فرهنگ، هویت و اصالت مردمان شهر باشد.