تنها ایجاد ۶۰ بقعه دیگر باقی مانده تا تعداد بقاع متبرکه گیلان به عدد رند ۱۰۰۰ برسد. وجود ۹۴۰ بقعه در گیلان، مستمسکی برای هادی حق‌شناس استاندار گیلان شده تا به موجب آن‌ها قفل گردشگری ارزان، باز شود.
حق‌شناس، استاندار گیلان، اخیرا در جلسه‌ای تاکید کرده است که بسیاری از گردشگران استان از اقشار کم‌درآمد هستند و توان استفاده از هتل‌های گران‌قیمت را ندارند. او دو راهکار پیشنهاد کرده؛ اول اسکان موقت مسافران در بقاع و دوم ایجاد اقامتگاه‌های ارزان‌قیمت و سبک در اطراف این اماکن مذهبی در راستای مدیریت گردشکری.
اما یک سؤال ساده پیش می‌آید: وقتی وضعیت معیشتی مردم به حدی وخیم است که پارک‌خوابی و خیابان‌خوابی مسافران در تمام شهرها از جمله رشت، لاهیجان و تالش به پدیده‌ای شایع تبدیل شده تا به موجب آن بتوانند به اصطلاح پول شام‌شان را پس‌انداز کنند، سرمایه‌گذاری در اقامتگاه‌های خصوصی هر چند متوسط چه معنایی دارد؟ مسافری که توان پرداخت هزینه‌ها را ندارد، چگونه می‌تواند به مراکز اقامتی برسد؟ اصلا سرمایه‌گذاری که منفعت اقتصادی نمی‌بیند، چرا باید وارد این حوزه شود؟
واقعیت تلخ این است که همین مشکلات در تعطیلات گذشته، به بحران‌های جدی و حتی حوادث ناگوار منجر شد؛ از درگیری‌های خیابانی در لاهیجان و رشت گرفته تا قتل یک زن باردار در تالش. همه این‌ها نشانه‌های بحران اقتصادی و اجتماعی جامعه ماست که در آستانه فروپاشی روانی قرار گرفته است.
آقای استاندار، پیش از آن‌که رویای گردشگری ارزان‌قیمت را به مردم قالب کنید، بهتر است واقعیت‌های میدانی و زندگی روزمره آن‌ها را ببینید. جیب مسافر خالی است و حتی اگر ایده مراکز اقامتی ارزان قیمت و سطح متوسط هم عملی شود باز هم طیف وسیعی از مسافران همچنان روی زمین می‌خوابند و هیچ اقامتگاهی نمی‌تواند آنان را جمع کند.
اما نکته دیگری که در این برآورد استاندار گیلان ذهن آدمی را آزار می‌دهد این است که مساله ما فقط پول اقامت نیست؛ مشکل اصلی نگاه تقلیل‌گرایانه به صنعت گردشگری است. اگر قرار باشد گیلان تنها به خوابگاهی ارزان سقوط کند، آن‌هم در بقاع و مکان‌های مذهبی، در واقع معنای واقعی گردشگری برای گیلان از بین می‌رود.
همه باور دارند که گردشگر یا همان مسافر قرار است نه فقط برای خواب، بلکه برای تجربه، فرهنگ، تاریخ و طبیعت به یک سرزمین سفر کند. اما وقتی تمام ظرفیت‌های گردشگری یک استان غنی مانند گیلان به اقامت ارزان در جوار بقعه محدود شود، یعنی مدیران ارشد هیچ تصویر بلندمدتی از صنعت گردشگری ندارند.