مختار جباری/در پارادايم هاى مختلف معرفت شناسى در كنار پارادايم هايى چون معرفت شناسى آينه اى ، معرفت شناسى عينكى، معرفت شناسى صور فلكى از نوع ديگر معرفت شناسى ياد مى شود كه اصطلاحاً آن را ” ردپايى بر شن” مى نامند. در توضيح اين پارادايم بطور ساده به مثالى بسنده ميكنم. فرض كنيد به كوه رفته ايد و در ميان برف ها گم شده ايد، هيچ جاده اى ديده نمى شود. هر كجا كه به عقب نگاه مى كنيد جاى پاى خودتان مثل يك جاده شده است و در واقع جاى پاى خودتان جاده را تعريف مى كند. مثل رد پايى بر شن كه بر مى گرديد و ردپاى خودتان را مى بينيد و اساسا جاده اى وجود ندارد.
به نظر ميرسد وزارت كشور در مورد استان گيلان مانند همان رونده در برف و يا شن عمل مى كند ! جاده اى وجود ندارد فقط رد پاى خودش را مى بيند و بس!
تا زمانى كه نگاه وزارت كشور به گيلان نگاه فانتزى باشد نه نگاه مبتنى بر واقعيات توسعه اى ، منطقه اى و بين اللملى واليان اين استان هيچ نسبت منطقى و معنادارى با عقبه تاريخى ، فرهنگى و اقتصادى گيلان نخواهند داشت. گيلان مى تواند موتور محركه اقتصاد كشور باشد اگر وزارت كشور نگاه فانتزى به گيلان نداشته باشد. در ميان همه كشورهاى همسايه در جنوب و غرب و شرق و شمال كشور فقط كشورهاى حاشيه خزر هستند كه مناسبات شان با ايران نه در وضعيت تخاصم ( مانند عربستان و كشورهاى حاشيه خليج فارس) قرار دارد و نه در وضعيت شكننده ناامن ( مانند افغانستان و پاكستان)و حتى تركيه در وضعيت رقابت محدودكننده ! بلكه مناسبات ايران با كشورهاى خزر از پايدارى مناسب و تفاهم خوبى برخوردار است . در شرايط تحريم و حتى مابعد تحريم ، گيلان مى توانست و مى تواند موتور محركه اقتصاد كشور باشد اما بشرط آنكه به گيلان نگاه استراتژيك داشته باشند نه نگاه فانتزى!
وقتى آقاى نجفى استاندار گيلان مى شود كه جز ظرفيت شيخوخيت ، ظرفيت ديگرى براى اداره استان نداشت و يا آقاى سالارى استاندار مى شود كه عليرغم توان مناسب مديريتى و هوش خوب اما سوداى رفتن به تهران در سر داشت ، اين يعنى وزارت كشور نگاه استراتژيك به گيلان ندارد و غافل از آن است كه گيلان مى تواند موتور محركه اقتصادى كشور باشد ، اما افسوس كه تهران نشينان جاده اى براى گيلان ندارند جز رد پاى خودشان كه بر شن مانده است!
