در برهوت بی دستاوردی و کارایی پایین سیستم مدیریت دولتی در کشور، آزادراه منجیل رودبار به طول ۸ کیلومتر امروز افتتاح شد و آنچنان ساخت یک نصف قطعه ۸ کیلومتری در مدت ۱۲ سال، به رخ هموطنان کشیده می‌شود، انگار نه انگار که سالهاست در کنار این مسیر، جاده دیگری وجود دارد که از همین منطقه عبور کرده است.
اما آیا این پروژه یک دستاورد بزرگ است؟ آیا اجرای آن از تکنولوژی خاص و یا فناوری مهندسی ویژه‌ای بهره برده است؟!
جدا از اینکه از همین فردا مشخص خواهد شد این افتتاح چقدر واقعی است، خوب است بدانیم، مانند بسیاری از مفاهیم جهانی که عادت داریم آنها را به ابتذال بکشانیم، در یکی از عجایب عمرانی روز دنیا، امروز فقط یک سر آزادراه را افتتاح کرده‌ایم و نه تنها قرار نیست طرف دیگر آزادراه را بسازیم؛ بلکه از لحاظ فنی و اجرایی، ساختن مابقی آن همینقدر و یا بیشتر طول خواهد کشید. تونل‌ها، پلها و خاکبرداری ها، همه با فرض یک راه کم عرض ساخته شده‌اند و افزایش آنها در حین بهره‌بردای تقریبا محال است؛ و این البته از هنرهایی ست که تنها از ما برمی‌آید.
حالا کارنامه مدیران به این شرح است: قرار است مسافران با راحتی بیشتری وارد استان گیلان بشوند (و این در ذات خود به‌دلیل کاهش زمان سفر، میزان جذب بیشتر مسافران و خودروها را در پی خواهد داشت) اما برای برگشتن از این سفر، قرار است (باز به‌دلیل همان افزایش حجم ترافیک ورودی) مدت زمان بیشتری در ترافیک بمانند. صف‌های طولانی تشکیل دهند و با خاطره خوب(!) راهی شهرشان بشوند. دلیل ظاهری؟ کمک به اقتصاد شهر رودبار.
دلیل واقعی؟ عدم برنامه ریزی مناسب و توان اجرایی. با این فرض چرا نباید مردم را وارد شهر منجیل کرد که یک عکس یادگاری اجباری با توربین‌های بادی بگیرند؟ یا چرا قرار نیست حتما با یک کیسه سیمان خریداری شده از لوشان، استان مان را ترک کنند؟!
طبعا به همان علتی که هیچ آزادراهی در کشور برای افزایش فروش گز از داخل شهر اصفهان عبور نمی‌کند و هیچ کدام از آزادراه‌های قم از داخل شهر نمی‌گذرند و هیچ کدام از اتوبان‌های منتهی به مشهد از جوار حرم امام رضا(ع) برای خرید نخود و کشمش عبور نمی‌کنند. تامین اقتصاد شهر رودبار و تضمین فروش زیتون به مسافران گذری، نیازی به ورود بار ترافیکی وحشتناک از داخل شهر ندارند. چه آنکه این خیابان شهری برای عبور و مرور محلی، گذر دانش آموزان و تردد مردمی طراحی شده که این شهر محل زندگی و آرامش آنهاست.
حالا بیایید همه بخشهای این شاهکار مدیریتی را فراموش کنیم و فقط به عظمت این دستاورد بزرگ بپردازیم؛ به گفته خبرگزاری تسنیم، ساخت همین آزادراه نصفه، ۱۲ سال به طول انجامیده و ۲ هزار میلیارد تومان هزینه داشته است. یعنی به پول امروز، در هر ماه نزدیک به ۱۴ میلیارد تومان. به اطلاع می‌رساند همین الان هر کدام از پل‌های طرح میثاق شهر رشت ماهانه حدود ۱۰ میلیارد تومان هزینه خواهد داشت! با این حساب از این پس اگر کسی در مورد سختی و حجم کار فوق العاده این مسیر ۸ کیلومتری سخنرانی کرد. باید از او پرسید: جدی می‌فرمایید؟!