۵۲ سال پیش که وارد این حرفه شد، صدها نفر در گیلان تبج می‌ساختند اما امروز تنها کسی است که تبج می‌سازد.
از تبج ۳،۴ تومنی تا الان که حدود ۲ الی ۳ میلیون تومن است به یاد دارد و از قطر ۷۵ سانتی و افرای ۵۰۰ ساله تا قطر فعلی ۵۵ سانتی و افراهای ۴۰۰ ساله تبج ساخته است.
چند سال پیش شصت هزار تومان از منزل تا کلاه‌فرنگی باغ محتشم پول آژانس داد تا تبج برای میراث فرهنگی استان نام‌آور شود و به او صد هزار تومان کارت هدیه دادند که نپذیرفت.
شاگرد روانشاد بهمن جیلانی در محله آسید ابوالقاسم بود و از ساخت روزی سی چهل تبج به ساخت ماهی دو تبج رسیده است.
آرزوی استاد یزدانی انتقال ساخت تبج به نسل آینده است تا از این صنایع دستی مهم گیلان، تنها یادی نماند.
روزهایی را که در قلعه رودخان برق نبود و با قدرت آب، پره‌های بزرگ می‌چرخید تا بتوان چوب‌های بزرگ را تراش داد، به خوبی به یاد دارد.
تبج در این سرزمین، عمری به درازای کاشت برنج دارد. برای جداکردن جو ازخورده کاه به‌ویژه سوزنک‌های متصل به انتهای شلتوک (سُِل ) از آن استفاده می‌کردند و همین‌طور پاک‌کردن دانه‌های برنج از گرد و خاک نیز از آن استفاده می‌شد.
در بین گالش‌ها به‌عنوان ظرف غذا کاربرد داشت و از نظر ظاهری با سه خط در رو و جای دست در دورتادور پشت شناخته می‌شود. هرچند که حالا بیشتر به‌عنوان دکور استفاده می‌شود و سینی فلزی جایگزین آن شده است.
در گیلان هر ظرفی که زیاد استفاده می‌شود قطعا جایگاهی در ضرب‌المثل‌ها دارد. چه مانند گمج که می‌گویند گمج قل می‌خورد و نوخون(درب) خود را می‌یابد و چه درباره‌ی تبجه که هر جای بدن از صورت تا‌اندام تحتانی که پهن بود در بین عوام به تبجه تعبیر می‌شد.
به‌دلیل کاربرد آن در جدا کردن کاه از برنج، در مراسم آیینی نیز روش تبجه زدن در آهنگ‌های فولکلور، به نمایش در می‌آید.
تقریبا در تمام خانه‌های گیلان یک تبج وجود داشت اما زمانی که دیگ رویی به بازار آمد، تبج چوبی نیز مانند ظروف مسی به محاق رفت.
زمانی بود که به‌دلیل فرصت کم و مشتری زیاد، منتظر خشک شدن چوب نمی‌ماندند و چوب‌تر را تبدیل به تبج می‌کردند تا نیاز بازار رفع شود و تبج آن‌قدر ارزشمند بود که اگر ترک برمی‌داشت، مانند قوری چینی که سیم می‌زدند، به راسته مسگران رفته و آن را سیم می‌زدند.
تراشیدن و سمباده زدن چوب‌تر آسان‌تر بود. اما اکنون حدود یک و نیم سال چوب را در معرض هوا می‌گذارند تا خشک شده و بعد تراش و سمباده می‌زنند و این‌گونه است که یک محصول صنایع دستی با نشان اصالت، ماندگاری بیشتر از صدساله و چندنسله در خانه‌های ما دارد.
اصفهان با تولید ۱۹۶ رشته صنایع دستی به‌عنوان شهر خلاق صنایع دستی توسط یونسکو برگزیده شده است. اما رشت بعد از ثبت در یونسکو به‌عنوان شهر خلاق خوراک شناسی، در پی کسب کرسی شهر خلاق صنایع دستی نیز هست. به همین منظور تابلویی بر سردر ساختمان مریضخانه بلدیه، در خیابان سعدی، به‌عنوان دبیرخانه شهر خلاق صنایع‌دستی، نصب شده است.
اما صرف ثبت به‌عنوان شهر خلاق بدون در نظر گرفتن صنایع‌دستی شهر بی‌معناست.
قطعا بخشی از بودجه ثبت شهر خلاق به‌جای صرف در همایش‌های بدون خروجی، باید صرف هنرمندان صنایع‌دستی و آموزش ساخت صنایع‌دستی به افراد علاقه‌مند شود.
رشتی‌دوزی شاخص‌ترین صنایع‌دستی رشت است که در گذشته توسط مردان و اکنون توسط زنان دوخته می‌شود اما صنایع‌دستی بر پایه مواد اولیه هر شهر است و به‌دلیل وجود چوب، گالی، سوف و شالی فراوان در گیلان، اکثر صنایع‌دستی گیلان ربطی به این مواد اولیه دارد.
پیرسرا به‌عنوان گذر صنایع‌دستی، مرکز فروش صنایع‌دستی گیلان است که هنوز می‌توان در بعضی مغازه‌های آن تبجه را دید و خرید.
امید است با برگزاری کارگاه‌های انتقال تجربه، ساخت تبج به نسل آینده منتقل شود.