«محمد رهبری» شمشیرباز و « علی آقامیرزایی» قایقران؛ دو سهمیه تکراری گیلان در المپیک ۲۰۲۴ پاریس هستند، ورزشکارانی که در دوره قبل نیز حاضر بودند و در این مدت ورزش گیلان موفق نشد از یک چهره جدید و مستعد رونمایی کند. پاشنه آشیلی که عیار «جهانبخش آرمان» مدیرکل ورزش و جوانان گیلان را نشان می‌دهد.
میدان المپیک؛ بزرگترین آوردگاه ورزشی دنیاست و رنکینگ آن عیار ورزش هر کشور را مشخص می کند. وقتی آمریکا و چین هر دوره با اختلاف فاحش از دیگران، رده های اول و دوم را به خود اختصاص می دهند، آن وقت است که دریابیم چرا علاوه بر ورزش، ابرقدرت دنیای علم و اقتصاد و فناوری نیز هستند، چون عقل سالم در بدن سالم است و همینگونه است؛ برای آلمان و انگلیس و فرانسه و ژاپن و کره جنوبی که عمدتا رده های بعدی را در اختیار دارند.
بی دلیل نیست که کشورمان هیچگاه نتوانسته در بین قدرت‌های برتر جهان در حوزه‌های مختلفی چون اقتصاد و تجارت انرژی و سیاست و غیره قرار بگیرد. چرا که بهترین رنکینگ مدالی‌اش در ادوار المپیک ایستادن در رتبه دوازدهم المپیک ۲۰۱۲ لندن بوده که آن هم یک دهه بعد، به لطف اثبات دوپینگ ده‌ها ورزشکار روس روی داد و با ارزشمندتر شد. در واقع کسب مدال ها و سکوها توسط ورزشکاران ایرانی پس از حذف دوپینگی های روس اتفاق افتاد.
ایران دوره قبل از لندن، یعنی در المپیک ۲۰۰۸ پکن، بدترین نتیجه خود را گرفت و در رتبه ۵۲ ایستاد. دوره قبل در توکیو ۲۰۲۰ نیز اوضاع چندان مناسب نبود و در رتبه ۲۷ قرار گرفت.
این شمایلی مختصر اما مفید از جایگاه ورزش کشور در دنیاست، حال در همین کشور بحران‌زده در ورزش، که نود و پنج درصد مدال‌هایش در ادوار مختلف المپیک (۷۶ مدال) را تنها در سه رشته کشتی، تکواندو و وزنه برداری بدست آورده و تنها سه تک مدال در سه رشته تیراندازی و دومیدانی و کاراته نصیبش شده است، می‌بینیم گیلان حدود هفتاد سال است هیچ مدالی بدست نیاورده و کمترین سهم را در همین جایگاه بحران زده کشور دارد.
در واقع اولین و آخرین مدال گیلان توسط اعجوبه‌ای به نام محمود نامجو در رشته وزنه‌برداری بدست آمده که آن هم در المپیک ۵۲ ملبورن (نقره) و در ۵۶ هلسینکی (برنز) به دست آمد تا پرونده مدال‌آوری گیلان در همین خلاصه شود.
اما قبل از مدال‌آوری؛ ورزش گیلان به نکته ای که باید توجه داشته باشد،کسب سهمیه حضور در المپیک است، نکته‌ای که هر دوره به جای افزایش رو به کاهش است.
در حالیکه در دوره قبلی المپیک ۲۰۲۰ در توکیوی ژاپن، گیلان پنج سهمیه توسط آرمین هادی پور در تکواندو، سارا بهمنیار در کاراته، محمد رهبری در شمشیربازی، علی آقامیرزایی و نازنین ملایی در قایقرانی بدست آورده بود، انتظار می‌رفت این دوره در المپیک ۲۰۲۴ پاریس که از سایه کرونا هم خارج شده بودیم، ورزش گیلان سهمیه بیشتری نسبت به دوره قبل بدست آورد اما نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه حتی از پنج سهمیه خود نیز حفاظت نکرد و به دو سهمیه رسید، یعنی شصت درصد کمتر از دوره پیشین.
و نکته بدتر اینکه همین دو سهمیه هم ساخته و پرداخته مدیریت جدید ورزش گیلان نیست، بلکه محمد رهبری شمشیرباز و علی آقامیرزایی قایقران که سهمیه گیلان در المپیک پاریس هستند از جمله ورزشکارانی اند که در دوره پیشین المپیک نیز حضور داشتند و این نشان می‌دهد ورزش گیلان در این سالها هیچ استعدادی را پرورش نداده است.
این ضعف را نه می‌توان به آب و هوا نسبت داد نه به محدودیت در امکانات؛ چرا که اگر شرایط جوی را مقصر بدانیم مازندران بیخ گوش ما با همین آب و هوا، با هفت سهمیه نه فقط در کشتی بلکه در تنیس روی میز و قایقرانی بیشترین سهمیه کاروان کشور را به خود اختصاص داد و نه می‌توان به محدودیت در امکانات نسبت داد.
چرا که استان محرومی چون اردبیل بیخ گوش دیگرمان با شش مدال در ادوار المپیک بعد از مازندران و تهران رتبه سوم کشور در کسب مدال المپیک را داراست، حتی قزوین بی ادعا هم دو سهمیه در کاروان المپیک ایران دارد یعنی برابر با گیلان.
از همین رو سرهنگ آرمان مدیرکل ورزش و جوانان گیلان به همراه تیم فنی‌اش باید پاسخگو باشند در این سه سال چه کردند که حتی نتوانستند منتج به اخذ یک سهمیه المپیک به نام خود شوند؟
البته وقتی می‌بینیم مدیرکل ورزش و جوانان گیلان بعد از سه سال هنوز موفق نشده است یک معاون ورزشی که تخصصی‌ترین معاونت اداره کل ورزش و جوانان است را بیایبد، دیگر پاسخ خود را گرفته‌ایم.
نظرات بسته شده است.