اگر چنین خبری درست باشد؟ می‌دونی وقتی یک کارگردان با سابقه، بازیگر نقش اول و دراماتیک زندگی خودش آنهم در ۷۴ سالگی می‌شود! یعنی چه؟ یعنی تا این سن هم امیدوار بود! امید به روشنایی و نور و امید به آینده داشت!!
در اینجا باید از مفهومی جامعه شناختی کمک بگیرم و هشداری بدهم که مراقب خودمان و اطرافیانمان باشیم. ما جامعه شناسان از میان خودکشی های گوناگون خودکشی «آنومیک» (مفهوم از دورکهایم جامعه شناس فرانسوی است) را برای مواقعی به کار می بریم که انسجام اجتماعی جامعه به هم می خورد و سطوحی از استرس و ناامیدی جامعه را فرا می گیرد. این پدیده اجتماعی در مواقع بحران های اقتصادی، وقایع سیاسی (انقلاب و …) و گذر جامعه از یک وضعیت به وضعیتی دیگر تشدید می‌شود. در واقع خودکشی آنومیک anomic suicide در یک جامعه دچار anomie رخ می دهد و نشانه ای از وقوع یک تحول اجتماعی است. ایران ما نیز در آستانه یک تحول قرار دارد. بیشترین نمایش اشکال جمعی قدرت نمایی جامعه هم در همین وضعیت رخ می دهد و خود را به شکل دامنه متنوعی از کنش های جمعی و جنبش‌های اجتماعی متبلور می سازد.
تحمل فشار ناشی از استرس‌های این فرایند ممکن است برای همگان ممکن نباشد. قدرت این نیروی اجتماعی رها شده بسیار زیاد است و معمولا افرادی را که دارای پیوندهای کمتری با جمع و جامعه هستند متاثر می نماید. در واقع فردی که خودکشی کرده است قاتل خودش نیست، این جامعه آنومیک است که قاتل افراد است. حالا شما به زبان ادبی عنوانش را بگذارید «بیداد زمانه».
با احترام به جناب کیومرث پوراحمد گرامی، برای ملت رنج‌دیده ایران زمین به ویژه نوجوانان و جوانان ایران آرزوی صبر و شکیبایی بسیار در این دوران در حال تحول دارم.
در این زمانه دشوار با هم باشیم و مراقب همدیگر باشیم.
بدرود جناب کارگردان