گردشگری در نگاه توسعه پایدار، ابزاری است برای حفظ منابع و میراث فرهنگی به‌منظور انتقال آن به نسل‌های آینده. این صنعت نوین می‌تواند در جوامع در حال توسعه، مزایایی بی‌مرز داشته باشد و توجه به آن برای مسئولان و دست‌اندرکاران، امری ضروری است.
اما مسئله اصلی و مغفول‌مانده در صنعت گردشگری کلانشهر رشت این است که چگونه و با چه هدفی، ساختمان‌های تاریخی بازمانده از دوران قاجار و حتی قدیمی‌تر که در فهرست میراث فرهنگی ثبت شده‌اند، نه در اختیار مالکان خصوصی، بلکه در تصرف ادارات و نهادهای دولتی قرار دارند؟
تأسف‌آورتر اینکه این ساختمان‌ها نه‌تنها برای بازدید عمومی قابل‌دسترس نیستند، بلکه دغدغه‌ای برای مرمت، بازسازی و احیای آن‌ها نیز مشاهده نمی‌شود. به‌واقع، گردشگری کلانشهر رشت در مسیر توسعه پایدار، به گروگان گرفته شده است.
آیا سامان‌دهی و تخلیه این ادارات و نهادها از ساختمان‌های تاریخی به‌منظور بازگشایی آن‌ها برای بازدید عمومی و جذب گردشگر نباید یکی از اولویت‌های اصلی مسئولان استانی و شهری باشد؟ آیا زمان آن نرسیده که این میراث ارزشمند، از اسارت تصمیمات اداری آزاد شود؟
هنوز در رشت، شرایط لازم برای ماندگاری گردشگران فراهم نشده است. مدیریت شهری تنها به صنعت ساخت‌وساز خلاصه نمی‌شود؛ بلکه با رونق‌بخشی به گردشگری، می‌توان به اقتصادی پویا و پایدار دست یافت.
از سوی دیگر، مهم‌ترین موانع توسعه گردشگری در گیلان، خلاهای قانونی، ضعف در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری، نبود برنامه‌ریزی برای توسعه زیرساخت‌ها، و همچنین فقدان فرهنگ عمومی و باورهای اجتماعی در زمینه گردشگری است.
تا زمانی که تغییر در نگرش اقتصادی مسئولان و مردم شکل نگیرد، این مشکلات پابرجا خواهد ماند. اکنون زمان پاسخگویی به این هویت گروگان‌گرفته‌شده از مردم کلانشهر رشت و استان گیلان است.
«معمار و مشاور کمیسیون توسعه پایدار شورا شهر رشت»
نظرات بسته شده است.