«چشم در چشم» و صف‌های طویل برای دیدن. اما نه دیدن لوح حورابی، بلکه برای دیدن آثاری که بخش اعظم آن در سال ۱۳۵۶ خریداری شد.
این روزها اخبار و تصاویری از صف‌های طویل حوالی پارک لاله و خیابان کارگر تهران به اشتراک گذاشته می‌شود که نشان از صف طولانی مردم برای رفتن به موزه هنرهای معاصر حاکی است. باوجود تمدید تاریخ نمایشگاه، علاقمندان به هنر نقاشی حاضرند، ساعتها در صفی متفاوت از این سالها بمانند.
در هفته‌های اخیر موزه هنرهای معاصر تهران؛ میزبان آثاری از ۱۲۰ هنرمند است. نقاشان برجسته‌ای همچون؛ فرانسیس بیکن، لوترک، پیکاسو، ونسان ونگوگ، اندی وارهول،جیاکومتی، جیمز انسوار، اداورد مونه، جیمز داین، رابرت راشنبرگ، فرنان لژه، خوان میره، کمال الملک، بهمن محصص، مارکو گریگوریان، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری، ژازه تباتبایی، کامبیز درمبخش، غلامحسین نامی، مهدی سحابی، فرشید ملکی، کوروش گلناری و … .
در پس لایه پنهان نمایشگاه «چشم در چشم» خیلی‌ها به یاد آوردند که قرار بود رشت دومین شهر پس از تهران باشد که صاحب موزه هنرهای معاصر می‌شود. موزه‌ای که حتی تابلوهایش در سال ۱۳۵۶ هم خریداری شده بود.
۹۰ تابلوی نقاشی از هنرمندان گیلانی همچون؛ جلیل ضیاء‌پور،بهمن محصص، ویشکاهی، آیدین آغداشلو، حسین محجوبی و دریابیگی خریداری و قرار بود عمارت بلدیه رشت تبدیل به موزه هنرهای معاصر شود و این تابلوها در موطن خود به نمایش درآیند.
۴۷ سال پس از این وعده بر زمین مانده، حالا شاهدیم برخی از آثار نقاشان گیلانی که در پستو مانده بود، در موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش درآمده است. بی آنکه متولیان امر ممیزی‌شان بجای اثر، خصوصیات فردی نقاش باشد.
بی آنکه خیلی‌ها مطلع شوند در مخزن موزه شهر رشت، ۶۰ تابلوی نقاشی از استاد حبیب محمدی(پدر نقاشی مدرن ایران) و شاگردش بهمن محصص خاک می‌خورد. این تابلوها دچار فرسایش شده بود که با تامین اعتبار از سوی سازمان برنامه و بودجه در سال ۱۴۰۰، بخش اعظم این تابلوها مرمت و ۲۴فروردین ماه سال بعد، ۲۲ تابلو در موزه رشت به نمایش درآمد.
اما با نقد برخی دلواپسان، بی آنکه نمایش این آثار در سطح گسترده رسانه‌ای و یا مراسم رونمایی با حضور اصحاب رسانه برگزار شود، در مدت کوتاهی آثار مرمت شده دوباره به پستوی بی خبری رفتند.
حالا تابلوهای همان نقاشانی که مورد نقد قرار گرفته بودند، در تهران به نمایش درآمده و باوجود تمدید زمان نمایشگاه تا پایان آذر، بازهم شاهد صف‌های طویل برای دیدن این نقاشی‌ها هستیم.
مشاهده این صف‌های طویل، بازهم داغ نقاشانی چون؛ استاد حسین محجوبی لاهیجانی را زنده کرد که با وجود کهولت سن امید دارند بالاخره موزه هنرهای معاصر در رشت راه‌اندازی و آثارشان در معرض دید عموم قرار می‌گیرد.
وعده‌ای که یک بار در زمان تصدی ثابت قدم به عنوان شهردار رشت دوباره زنده شده بود. در آن سالها ثابت قدم شخصا به دیدار استاد حسین محجوبی رفت و رضا رسولی، عضو شورای شهر نیز وعده‌های در شرف تحقق را در جمع خبرنگاران و در صحن شورا مطرح کرد و کارگروهی هم در اداره کل ارشاد تشکیل شد تا بازگرداندن تابلوهای گیلان را تسریع کند.
ولی هنوز هم وعده راه‌اندازی موزه هنرهای معاصر بر زمین مانده و در این بین، هیچکدام از متولیان فرهنگی (اعم از اداره کل ارشاد، میراث فرهنگی و شهرداری) سخنی درباره اش نمی‌گوید و اقوالی هم که شنیده می‌شود، حول همان نقدهای سطحی است که در حواشی برپایی نمایشگاه استاد حبیب محمدی و بهمن محصص در موزه رشت ایجاد شده بود!
حالا برپایی نمایشگاه «چشم در چشم» فرصت برای مدیرانی است که به‌جای نشستن بر صندلی لرزان مدیریت، به موزه هنرهای معاصر بروند و بیندیشند چگونه در تهران این آثار بدون مرزبندی فکری برای صاحب اثر گشایش یافته است!
دی ماه۱۳۹۴، طی تماس تلفنی که با استاد حسین محجوبی داشتم، او با صدایی برآمده از کهولت سن و رنجیدگی خاطر پاسخ داد: «داغ دل مرا تازه کردید، آخر من هم مثل بقیه می‌میرم و آرزو به گور می‌شوم. از میرعبدالرضا دریابیگی و آیدین آغداشلو که خبری نیست، من مانده‌ام با پیگیری‌هایی که هنوز هم نتیجه نداده است. شخصا در این سالها چندین بار به گیلان آمده‌ام و از مسؤولان ارشاد خواستار ایجاد موزه شدم، نمی‌دانم این داستان غم انگیز موزه کی تمام می‌شود.»
