همه راهها به سینمای استاندارد بسته است
دیشب هوس کردم به سینما بروم. مادرم از کودکی ما را با سینما بزرگ کرد؛ آنوقتها پای پردیسهای سینمایی به پایتخت هم باز نشده بود و لذت نشستن در سالنهای سینما برای همه هموطنان یکسان بود، اما دیروز در سن ۴۳ سالگی، سیلی فرهنگی محکمی خوردم.
حواشی اکران فیلم «پیر پسر» را دنبال میکردم، زمرمههای سانسور را هم شنیده بودم، تصمیم گرفتم بعد از کار، به سینما بروم، به دونفر از دوستانِ پایه فعالیتهای فرهنگی و اجتماعیام زنگ زدم، هر دو جواب یکسانی داشتند: «حال سینما رفتن تو رشت رو نداریم».
ماجرا هیچ ربطی به…