پس از پایان فصل برداشت برنج در گیلان، شرکت آب منطقه‌ای قبض‌های آب‌بهای کشاورزان را اعلام کرد. قبض‌هایی که در آن‌ها هزینه آبیاری هر هکتار زمین مدرن ۶ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان و برای زمین‌های نیمه‌مدرن ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان تعیین شده است.
این رقم‌ها در مقایسه با سال‌های گذشته جهشی چشم‌گیر دارد. سال ۱۴۰۲، آب‌بها برای هر هکتار تنها سه میلیون تومان بود؛ رقمی که البته همان زمان هم کشاورزان نسبت به آن معترض بودند، چراکه به گفته آنان آب نه به موقع از سد سفیدرود رهاسازی شد و نه به اندازه کافی.
سال ۱۴۰۳ هزینه‌ها با رشد ۷۰۰ هزار تومانی به سه میلیون و ۷۰۰ هزار تومان رسید و باز موجی از اعتراضات شالیکاران را به همراه داشت. حتی یکی از نمایندگان گیلان در مجلس در اعتراض به این امر از وزیر نیرو پرسیده بود: آیا کشاورزان گیلان باید هزینه آب باران را هم بپردازند؟
با وجود این اعتراض‌ها، امسال بهای آب جهشی چندبرابری داشته است.جهشی که برای بسیاری از شالیکاران آن هم زیر بار چند برابر شدن هزینه تولید غیرقابل هضم است.
چرا که در عمل، وضعیت منابع آبی هیچ تغییری نکرده است. همچنان رهاسازی آب سد سفیدرود با تاخیر انجام و همچنان کمبودها تنها با باران‌های بهاری جبران می‌شود.
به گفته کشاورزان، اگر بارش‌های فروردین و اردیبهشت امسال نبود، شالیزارهای زیادی اصلا به مرحله کشت نمی‌رسیدند و در ادامه خشکسالی سهم زیادی از محصول را از بین می‌برد.
سازوکار تعیین آب‌بها هم پرسش‌برانگیز است. شرکت آب منطقه‌ای هر ساله قیمت برنج را از جهاد کشاورزی استعلام می‌کند و بر اساس آن، نرخ جدید آب‌بها را می‌نویسد. این در حالی است که هزینه تولید برنج به اذعان کشاورزان بیش از دو برابر شده و حاشیه سود آن‌ها کوچک‌تر از همیشه است.
گیلان در مجموع ۲۳۸ هزار هکتار زمین شالیکاری دارد. از این میزان، ۱۷۱ هزار هکتار برای آبیاری به سد سفیدرود وابسته است و ۶۷ هزار هکتار هم به صورت سنتی آبیاری می‌شود.
ذخیره پشت سد سفیدرود در اردیبهشت امسال همزمان با آغاز کشت برنج، ۸۰۰ میلیون مترمکعب بود و میزان ذخیره آب نسبت به سال گذشته ۳۰ درصد افزایش داشت. علاوه بر این، گیلان همواره یکی از پربارش‌ترین استان‌های ایران بوده است.
از ابتدای سال ۱۴۰۳ تا پایان اسفند همان سال، میانگین بیش از ۱۰۰۰ میلی‌متر باران در گیلان بارید تا این استان، به عنوان پرباران‌ترین استان ایران شناخته شود.
