دکتر سمیرا آل‌سعیدی، دانشیار روماتولوژی و معاون بین‌الملل بیمارستان امیراعلم تهران نیز به زندگی خود پایان داد.
این چندمین خودکشی جامعه پزشکی، در سال اخیر، دو سال اخیر یا پنج سال اخیر است؟ او که دیگر دستیار پزشکی یا پزشک طرحی نبود تا «فقط» مشکلات اقتصادی یا شرایط غیرانسانی محل کار را مقصر بدانیم. قطعاً جز این عوامل مهم، پای عوامل تاثیرگذار دیگری (شخصی، شغلی، اجتماعی و حتی سیاسی) هم در کار است.
هنوز نمی‌دانیم چه تعداد از کارکنان سلامت (پزشکان، پرستاران، دانشجویان و…) بر اثر خودکشی یا دیگر انواع مرگ‌های زودرس از میان ما می‌روند؛ نمی‌دانیم این تعداد از میانگین جهانی یا منطقه‌ای چند درصد بالاتر یا پایین‌تر است؛ نمی‌دانیم چه میزان از این مرگ‌های فاجعه‌بار وابسته به شغل آنان و فرسودگی شغلی یا دیگر عوامل تهدیدکننده و زیان‌بار محیط کار است؛ اما می‌دانیم که در کنار بحران «مهاجرت پزشکان» (از کشور یا از حرفه پزشکی)، خبر خودکشی یا مرگ زودرس همکاران ما نیز یکی از آزارنده‌ترین تیترهای ماهانه یا هفتگی اخبار پزشکی است.
ما پزشک هستیم و می‌دانیم تا «تشخیص» درست نباشد، «درمان» هم علامتی و ناقص خواهد بود. باید با پژوهشی علمی، همه‌جانبه و در عین‌حال با قید «فوریت»، همه عوامل این فاجعه و سهم هر یک در این فقدان‌های نابهنگام مشخص شود.
از طرفی، به وزارت بهداشت هم اعتماد نداریم. (می‌گویید نه؟ یک نظرسنجی بی‌طرف برگزار کنید!) برای آسیب‌شناسی و علت‌شناسی درست و جامع، باید کمیته حقیقت‌یابی، دربرگیرنده نمایندگان جامعه مدنی پزشکی و با همراهی متخصصان سلامت روان، جامعه‌شناسان و… تشکیل شود. کار اصلی تازه پس از آن شروع می‌شود تا با استفاده از یافته‌های این پژوهش و اصلاح آن‌چه اصلاح‌شدنی است، دیگر بیش از این داغ‌دار نباشیم.
این درخواست را جدی بگیرید! این جان‌های شریف، ارزشمندترین سرمایه ماست که بر باد می‌رود.
a
