پیکرهها چهره ندارند، اما هر کدام داستانی را روایت میکنند؛ داستان بدنهایی که از دل نیمقرن تجربه صحنه و تئاتر بیرون آمدهاند. نمایشگاه پیکرههای سهراب سلیمی در خانه فرهنگ گیلان، مواجههای نزدیک با جهان نمایشی هنرمندی است که تئاتر را از صحنه به حجم آورده است.
۵۷ پیکره ساخت دست سهراب سلیمی، هنرمند خراسانی عرصه هنرهای تجسمی و تئاتر، این روزها در خانه فرهنگ گیلان به نمایش گذاشته شده است؛ پیکرههایی در حال رقص، کار، مغازله و منازعه، فرمهایی از جهان پیرامون ما و آنچه در اطرافمان رخ مینماید. آثاری که بیش از آنکه به چهره متکی باشند، بر ژست، بدن و بیان حرکتی استوارند.
«سهراب سلیمی»، متولد ۱۳۲۹ مشهد است. از سال ۱۳۴۹ وارد عرصه فعالیتهای هنری شد و از آن زمان تاکنون بهعنوان کارگردان، بازیگر، طراح صحنه، مجسمهساز، طراح ماسک و گریم و مدرس دانشگاه فعالیت داشته است. سلیمی فارغالتحصیل کارشناسی کارگردانی و بازیگری از دانشکده هنرهای دراماتیک است و در سال ۱۳۵۷ نشان درجه یک هنری معادل دکترا را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرده است.
سلیمی در گفتوگو با خبرنگار مرور میگوید: دغدغهاش چندسویه و ریشهدار در باورهای شخصی اوست.“همواره به خودم نهیب زدهام که فقط وامگیرنده گذشتهام نباشم و فکر کردهام چگونه میتوانم خود را با مسائل روز تطبیق دهم.” او تجربههایش در حوزه کارگردانی، صحنهآرایی، گریم، ماسکسازی و صورتک را بستر شکلگیری زبان شخصیاش در ساخت پیکرهها میداند.
پیکرههای این نمایشگاه، حاصل خلوتی خودخواسته پس از کنار گذاشتن تدریس دانشگاه و فعالیت اجرایی تئاتر از سال ۱۴۰۱ است. سلیمی متریال آثار را بهگونهای انتخاب کرده که در برابر ضربه، آب و رطوبت مقاوم باشند. ساختاری متشکل از مفتول و چوب، با پوشش نهایی کناف و باندپیچی و رنگآمیزی با گواش و پرداخته با رزین و کیلر.
او ۵۷ اثر از این مجموعه را در خانه فرهنگ گیلان به نمایش گذاشته و بخش دیگری از آثارش، شامل حکاکی و خراطی روی چوب در ابعاد کوچک، پیشتر در تهران ارائه شده است. همانگونه که هنری مور، مجسمهساز برجسته قرن بیستم، میگوید: «به نظر من، همه چیز هر شکل، هر قطعه فرم طبیعی، حیوانات، انسانها، سنگریزهها، صدفها، هر چیزی که بخواهید همه میتوانند به شما در خلق یک مجسمه کمک کنند.»
ایده شکلگیری این پیکرهها، امتدادی از تجربههای دوران کودکی و نوجوانی هنرمند در تربتحیدریه است؛ زمانی که مشاهده کار با گل و خمیر کاغذ روزنامه، نخستین مواجهه او با فرم و حجم را رقم زد. او از همکاری با بزرگان تئاتر ایران نیز یاد میکند؛ از جمله حضور در نمایش «سرباز لافزن» به کارگردانی خلیل موحد دیلمقانی و همبازی شدن با زندهیاد پرویز فنیزاده، و همچنین ساخت ماسکها در کنار نصرتالله کریمی.
سلیمی میگوید: کار با صورتک و اکسسوار بهتدریج به تجربهای حرفهای در دانشکده هنرهای دراماتیک انجامید؛ تا جایی که بسیاری از هنرمندان برای نمایشهای خود سفارش ساخت ماسک، اکسسوار و مجسمه میدادند.
اکنون این تجربهها، پس از بیش از نیم قرن حضور بر صحنه نمایش، در قالب ژستهای تئاتری فیکسشده، بدنهای روایتگر و پیکرههایی گاه بازیگوش، گاه قصهگو و گاه مفهومپرداز، به بیانی ساده و فیگوراتیو رسیدهاند. نمایشگاه آثار تجسمی سهراب سلیمی تا ۲۷ آذر، هر روز از ساعت ۱۷ تا ۲۰، در خانه فرهنگ گیلان واقع در انتهای ساغریسازان، روبهروی کوچه بلورچیان، بنبست سمیعی، پذیرای علاقهمندان است.
عکاس: نگین عیناویپور