داماش،سپیدرود؛ محروم از چتر حمایت

ابتدا بگویم من یک طرفدار ساده و غیرکارشناس فوتبالم که در حدود ۳۰ سال و اندیست که فوتبال می‌بیند و به جد طرفدار فوتبال استانش هست.

در تمام این سالها من هم مانند تمامی علاقه مندان فوتبال رشت به دلیل نگاه مغرضانه و عدم حمایت برخی مسئولان استانی و کشوری از تیم‌های محبوب شهر رشت آزرده خاطرم و صرفا هدف از نگارش این متن به طور قطع نادیده گرفتن ارزشها و موفقیهای انکارناپذیر تیم دوست داشتنی و ریشه دار ملوان بندرانزلی نیست.

چرا که طی این سالها داماش و سپیدرود دو تیم پرطرفدار شهر رشت همواره به رغم جایگاه عظیم مردمی که در فوتبال گیلان دارند با مشکلات مالکیتی و تامین منابع مالی روبرو بوده اند و هیچگاه چتر حمایتی و اسپانسری در حد ملی به خود ندیدند.

در حالیکه حمایت مالی و برخوداری از اسپانسر قوی عامل مهمی در موفقیت یک تیم ورزشی بوده و به عقیده کارشناسان و صاحبنظران ورزشی یکی از اساسی ترین نیازهای مبرم تیمها در کنار برگزاری اردوها، خرید بازیکن، لباس، رفت و آمد، اسکان و… است.

از اینرو آنچه که در موفقیت یک تیم فوتبال حایز اهمیت و توجه است؛ آرامش روانی اعضای تیم در راستای تمرکز برای نتیجه گیری مطلوب در مسابقات است که در سایه حمایتهای مالی رقم می‌خورد.

امری که برای تیم های فوتبال گیلانی بخصوص دو تیم مردمی داماش و سپیدرود تقریبا هیچ رقم نخورده و رویایی دست نیافتنی بوده. به طور کلی به جز برای عده‌ای اندک از مدیران میانی استان و مدیریت شهری رشت، حمایت مالی از این دو تیم هیچگاه دغدغه سایر مسوولان رده بالای استان نبوده و تیمهای فوتبال ریشه دار رشتی همیشه از این مساله رنج برده اند.

عدم حمایت مالی از دو تیم قدیمی داماش و سپید رود رشت مسبوق به سابقه است. بطوریکه حتی در زمانی که در سطح اول فوتبال کشور حضور داشتند با کمترین منابع مالی در مقابل تیمهای تا بن دندان مسلح به رقابتی نابرابر پرداختند.

اما در حالیکه در بسیاری مواقع هر دو تیم با هزینه های شخصی مالکان و بعضا سرمربی‌ها در ادوار مختلف هزینه‌هایی برای خرید بازیکن، اسکان و حتی تردد انجام دادند و در این میان تماشاگران پرشور رشتی نیز در هر نوع آب و هوایی از حمایت تیم محبوبشان دست نکشیدند؛ متاسفانه تا به امروز به دلایل عدم ثبات مدیریتی، این تیم‍ها هر از چند گاهی نام و مالکی جدیدی به خود می‌بینند که مانند ناپدری گهگاهی دست نوازش بر سر و روی بچه یتیم می‌کشد و بعد از چند عکس و ژست مالکیتی دوباره تیم را با کوله باری از مشکلات مالی و… به هیات فوتبال یا سازمان ورزش و جوانان باز پس می‌دهند.

البته در این میان نباید نام بزرگانی چون مرحوم احمد صومی که سالها با چنگ و دندان و مشکلات فراوان سپیدرود را زنده نگاه داشت و یا اسماعیل حاجی پورکه زحمات زیادی برای داماش کشیدند را  از یاد برد، اما همچنان این تیمها چوب بی‌مهری مقامات عالی استان را می‌خورند و همیشه درگیر چالشهای مالی و مدیریتی هستند.

روز گذشته، حمایت مالی بانک شهر از تیم فوتبال ملوان بندر انزلی که در سایه حمایت « هادی حق شناس» استاندار گیلان برای این تیم لیگ برتری استان رقم خورد، شاهدی بر این ادعا و نشاندهنده عدم توجه مقامات عالی استان به دو تیم پرطرفدار رشتی در مقابل حمایت تمام قد از تیم محبوب شهر انزلی است.

حمایت بانک شهر از تیم ملوان با حضور استاندار در حالی اتفاق افتاده که این بانک در قالب کنسرسیوم بانکی سهامدار و مالک اصلی باشگاه پرسپولیس بوده و این موضوع خود به خود از لحاظ قانونی در تعارض و تضاد منافع بین دوباشگاه پرسپولیس و ملوان است که نه تنها در سطح فوتبال کشور مرسوم نیست بلکه مورد موافقت  کنفدراسیون آسیا نیز نخواهد بود.

حال این سوال از استاندار گیلان اینست که آیا برای دو تیم پر طرفدار شهر رشت که تاکنون در چنین سطحی از حمایت مالی برخوردار نبودند نیز به مانند ملوان به دنبال حامی مالی و اسپانسر در حد بانک شهر خواهند بود؟

آیا آقای استاندار امکانات و حمایتهای اندک و ناچیزی که گاها توسط مدیریت شهری رشت برای این دو تیم در نظر گرفته می‌شود را کمک محسوب می‌کند و کافی می‌داند؟  آیا نگاه ویژه استاندار گیلان همراه با حمایت تمام قدی وزیر ورزش فقط متوجه تیم نماینده شهر انزلی است؟

اکنون انتظار بسیاری از هواداران فوتبال رشت از مقام اول استان اینست که به همه تیم های حاضر استان در لیگ های برتر و  لیگ یک نگاهی مساوی و بی طرفانه داشته باشند.

اگرچه در زمان نگارش این یادداشت مدیران بانک مذکور در اقدامی شتاب زده این قرارداد را تکذیب کرده و این اقدام را تا حد صدور کارت هواداری تنزل داده اند.

اما چگونه برای هوادارن فوتبال قابل باور و توجیه خواهد بود که مدیران ارشد استان و سران بانک و مدیرعامل باشگاه فقط برای صدور کارت هواداری عکس یادگاری انداختند؟!