فردوسی بزرگ در شرح تلاش برای زنده نگاه داشتن زبان پارسی بدین سان سرود که «بسی رنج بردم در این سال سی، عجم زنده کردم بدین پارسی»، و جرگه متشکل از کنشگران فرهنگ گیلان این را به پاس بیش از سه دهه سعی مدام محمد تقی پور احمد جکتاجی برای انتشار «گیله وا» و احیاء و حفظ فرهنگ و زبان مادری قوم گیلک به عاریت گرفت .
جرگه در غروب بیست و پنجمین روز آبان با حضور این پژوهشگر و فعال فرهنگی و رسانه‌ای گیلان و با سخنرانی فرشته طالش انسان‌دوست و محمود طیاری در کافه موزه رشت به بازخوانی سه دهه پویش بانی نشریه‌ی گیله وا در تاریخ و فرهنگ گیلان پرداخت.
محمد تقی‌پور احمد جکتاجی در این نشست با بیان این که هدف از انتشار مجله «گیله وا» حفظ و حراست از فرهنگ بومی و احیای زبان گیلکی از طریق ارائه نمونه‌های داستان، شعر، نمایشنامه و فیلمنامه است گفت : آرزوی من این است که گیله وا نه فقط به صورت یک مجله ساده و عمومی مثل دیگر مجلات ادبی بلکه بعنوان یک ارگان قومی و اقلیمی دیده شود .
وی انتشار گیله وا را حاصل همکاری جمعی از یاران و فرهیختگان گیلان عنوان و با اشاره به سی و دومین سال فعالیت گیله وا ابراز کرد: امیدواریم همت جانانه دوستان جوان به ویژه امین حق ره و لیلا پورکریمی تدبیری برای احیای این زبان در حال استحاله و مورد بی مهری باشد.
جکتاجی به انتشار ویژه نامه‌های تالش در دو شماره با همت زنده‌یاد علی عبدلی اشاره و خاطرنشان کرد: در سالهای دوم و سوم رحیم چراغی که به سان روشنایی گیلان است ویژه نامه ی هسا شعر تازه‌ترین آواز قومی و یک ویژه نامه شالیزار و در سال چهارم نیز ویژه شعر گیلکی را بیرون آورد .
همچنین سالهای دوم و سوم ، داستان‌های گیلکی محمود طیاری که جامعه شناسی گیلان قدیم خاصه رشت در دوره پهلوی است ، در مجله انتشار یافت.
همکار دیگری که مقالات خوبی از او در گیله وا منتشر شد خانم فرشته طالش انسان دوست است.
اگر توفیقی بوده حاصل همکاری این دوستان، و همراهان عزیز دیگری چون ناصر عظیمی و جلیل پور و دوستان دیگری است که روزنامه نگاری مستقل را دنبال می‌کردند.
جکتاجی در خصوص عدم همکاری برخی فرهیختگان گیلان با مجله گیله وا گفت: نگاه من به دوستان دانشگاهی بود که خوشبختانه عده ای همکاری کردند ولی بنظر می رسد برخی از این دوستان از زبان گیلکی و ظرایف زبانی و صور خیال موجود در ادبیات گیلکی بی خبرند ، شاید هم بیشتر مایل بودند مقالاتشان در نشریات دانشگاهی منتشر شود و به نشریات بومی چندان رغبتی نداشتند، عده ای هم خود را استاد می‌دانند و همکاری با نشریات محلی را چندان بر نمی تابند برخی نیز به دلیل فراوانی مشغله مشکل داشتند و البته فضای مجازی و گرایش به آن نیز موثر بود.
وی با اشاره به تلاش گیله وا برای کمک به توسعه پایدار گیلان و بهروزی مردمانش یادآور شد: بحثی را در مجله گشودیم با عنوان «گیلان استان آخر» و در آن به عقب ماندگی‌های عمرانی، اقتصادی اجتماعی استان پرداختیم که بسیار مورد استقبال قرار گرفت .
در طی این سالها بسیاری از آرزوها و آرمانهایی که در سر مقاله‌های گیله وا مطرح می‌کردیم مثل فرودگاه مجهز، راه آهن ، اتوبان و غیره سرانجام محقق شد.
جکتاجی خاطرنشان کرد: سعی در کشف و تشویق شعر جوان گیلکی استعدادهای جوان گیلکی داشتیم .
وی در خصوص تنگناهای مالی سالهای اخیر گفت : اغلب نشریات مستقل و بدون وابستگی دولتی و غیره کار برایشان سخت است به خصوص نشریه ای که از نظر فرهنگی و علمی نیز معیار به خصوصی داشته باشد و خود را زرد نکند .
این نویسنده ، پژوهشگر و روزنامه نگار پیشکسوت خاطرنشان کرد: گیله وا نیامد که یک نشریه عادی باشد بلکه هدف احیای زبان و ادبیات مکتوب و حفظ سنتها و کمک به توسعه گیلان بود و با سختی ها مبارزه کرد و هنوز هم به این روال ادامه می دهد .
لیلا پورکریمی از بانیان جرگه با اشاره به ارزشمندی تلاشهای جکتاجی و یاران در انتشار گیله وا گفت: این نشریه خدمات بسیار شایسته ای به گیلان داشته است.
وی به برخی مقالات بسیار تاثیرگذار نشریه گیله وا در طی سالهای انتشار اشاره و آنها را مبنع خوبی برای اطلاعات در خصوص گیلان خواند.
فرشته طالش انسان دوست پژوهشگر و مردم شناس نیز از سابقه همکاری اش با گیله وا و نگارش مقالاتی در خصوص وجه تسمیه آبادی های گیلان و جمعیت شناسی یاد کرد.
انسان دوست ، مجله گیله وا را یک مرجع برای شناخت فرهنگ، تاریخ، جغرافیا و زبان و ادبیات گیلان دانست و اظهار داشت: می توان گیله وا را به سان یک دانشنامه دانست.
این بانوی محقق ابراز امیدواری کرد، بذری که جکتاجی در خاک فرهنگ این دیار افشانده و در طی سه دهه ریشه دار و تناور شده همچنان به بالندگی خود ادامه دهد.
محمود طیاری نویسنده ی گیلانی نیز از تلاشهای گیله وا برای حراست از فرهنگ بومی گیلان و نشر آثار ارزشمند در حوزه های مختلف سخن گفت.
وی با اشاره به این که تاکنون ۴۰ اثر چاپ شده در حوزه شعر و داستان و نمایشنامه دارد که تعداد زیادی از نمایشنامه ها در گیلان به اجرا در آمده است افزود: یکی از به یاد ماندنی ترین مصاحبه هایم در طول این سالها با مجله گیله وا و با تیتر ” رقص پا با کلمات” بود.
نشست سال سی با گیله وا به پایان رسید اما همین پاسداشت ها و گرد هم آمدن ها و از فرهنگ سخن گفتن ها به مثابه فانوسی روشنگر راهی است که از گذشته تا به امروز ادامه یافته است.
