استفاده از سبکهای بازیهای محلی برای رسمی شدن یک فدراسیون غیر رسمی

“کونگ فو” اگر چه نامی چینی است اما روایت داریم در عهد باستان که قلمرو ایرانیان، شرق دور را هم در نوردیده بود، یک استاد ایرانی هنرهای رزمی، به هند و چین سفر کرده و پس از مطالعات فراوان بر روی نحوه دفاع حیوانات، این هنر رزمی را در یکی از معابد چین پایه‌گذاری کرد، از همین رو بارها متولیان کونگ فو در ایران تلاش کردند این رشته را در مجامع بین المللی به نام ایران ثبت کنند، اما کمی دیر شده بود، چرا که چینی‌ها سه دهه قبل این کار را انجام داده بودند. البته این حرکت چینی ها باعث نشد که ایرانی ها دست از تلاش بردارند، در تمام این سالها علاقمندان به کونگ فو تمام نیروی خود را بکار بسته اند تا بگویند ما اولین هستیم، حتی با عبور از خط قرمزها و سنت ها.

رشته کونگ فو به لحاظ تلاش تبلیغاتی که برای آن شده است، رشته ای بدون طرفدار نیست، اما فعالیت رسمی آن، پس از انقلاب، به لحاظ ملاحظات سیاسی آن زمان، متوقف شد، با این حال از سال ۱۳۶۹ به صورت انجمن کونگ فو توآ زیر نظر فدراسیون کاراته کار خود را مجددا از سر گرفت. از آن تاریخ تا به امروز کونگ فو توآ پدران زیادی به خود دیده است، بعد از فدراسیون کاراته، زیر مجموعه کمیته مستقلی به نام ورزش های رزمی شد، سپس فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوران تشکیل شد که سالهای بعد به فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام داد، چند صباحی هم کمیته ای مستقل به نام کونگ فو توا داشتیم و وقتی موفق نبود دوباره زیر مجموعه فدراسیون های ورزش های رزمی درآمد و در نهایت سال ۱۳۸۴ با لابی قدرتمند الیاس حضرتی نماینده آن روزهای رشت در مجلس شورای اسلامی که هیچوقت رابطه اش با ورزش و به‌خصوص کونگ فو مشخص نشد، فدراسیون کونگ فو و هنرهای رزمی تشکیل شد و تا به امروز خوشبختانه برقرار است.

دردسرهای ایجاد فدراسیونی مستقل به نام کوتگ فو توآ

اما مجامع بین‌المللی، فدراسیون مستقلی به نام کونگ فو را در ایران به رسمیت نمی شناسند، و جالب اینکه از سال ۲۰۱۷ وقتی متوجه این موضوع شدند بارها به وزارت ورزش و جوانان ایران نامه نوشتند و خواستار انحلال این فدراسیون شدند و وقتی تعلل را در آنها دیدند مدتی کونگ فوی ایران را بایکوت کردند، ولی وقتی علاقمندان این رشته را در ایران دیدند، دست به ابتکاری جدید زدند و برای حضور تیم ملی کونگ فوی ایران در مسابقات بین المللی به فدراسیون ووشوی ایران نامه می زدند، چرا که آنها معتقدند کونگ فو می تواند سبکی در فدراسیون ووشو باشد نه اینکه خود فدراسیونی مستقل باشد.

اما متولیان امر در ایران تصمیم گرفتند هر طور شده داعیه دار این موضوع باشند؛ تا اینکه بالاخره موفق شدند سال ۱۳۹۰ با اضافه کردن پسوند ” توآ ” به انتهای واژه کونگ فو سبک ” کونگ فو توآ ” را پایه گذاری کنند که پس از مخالفت جامعه جهانی به دلیل مشابهت هایش با کونگ فوی چینی، مجبور شدند با کمی تغییرات دیگر، سبک ” کونگ فوتوآی ” را در ایران ثبت شرکتها !!! کنند و ادعای تشکیل سبکی جدید و سازمانی مستقل در جهان را داشته باشند.

اما این فدراسیون جهانی برای اینکه بگوید سازمانی مستقل است باید دو مسابقه جهانی و سه مسابقه آسیایی را به ترتیب با حضور حداقل ۵۰ و ۳۰ کشور با هزینه خود در ایران برگزار کند تا رسمیت پیدا کند.

اگرچه تاکنون دو مسابقه آسیایی با اندک استقبال جامعه جهانی در ایران برگزار شد ولی برای مسابقات جهانی چندین بار زمان درنظر گرفته شد که هر بار برهم خورد. در اخرین تلاش هم، “رضا حیدری” بانی این سبک در ایران، “برانوش نیک بین” مدیرکل اسبق ورزش و جوانان استان گیلان را که هم اکنون رییس حوزه وزیر ورزش و جوانان است به عنوان رییس فدراسیون جهانی!!! کونگ فوتوای برمی گزیند تا با استفاده از این لابی بتواند مسابقات جهانی را در ایران برگزار کند. این دو اواخر سال گذشته بارها در مصاحبه های مختلف گفته بودند که مسابقات جهانی این رشته بعد از نوروز ۹۸ با حضور بیش از ۵۰ کشور در جزیره کیش برگزار خواهد شد، اما تا به امروز که سه ماه از تاریخ وعده داده شده می گذرد معلوم نیست چرا و به چه دلیل این مسابقات برگزار نشده است و حتی رغبت پاسخگویی به مخاطبان خود برای این عدم برگزاری را نداشته اند.

در برهه ای هم صحبت از برگزاری مسابقات آسیایی در منطقه آزاد اروند خوزستان بود که “مجید مهروانی” رئیس هیات کونگ فو توآ گیلان با رد این موضوع، گفت: با توجه به اینکه کار بزرگی است، قصد داریم به کمک منطقه آزاد انزلی این میزبانی را بر عهده بگیریم.

واکنش منطقه آزاد به اظهارنظر رییس هیات کونگ فو توآ

این اظهارات سال گذشته مهروانی، اخیرا با واکنش “مجید فاتحی” معاون فرهنگی، اجتماعی و گردشگری منطقه آزاد انزلی روبه رو شد و وی گفت: ” تاکنون صحبتی در این خصوص با آنها نشده است و اگر هیات کونگ فوی گیلان تمایل به برگزاری چنین رقابتی در منطقه آزاد دارد باید اول اسپانسر آن را مشخص کند.”

موضوعی که مهروانی تاکنون پاسخی برای آن نداشته است، یعنی نه اسپانسری برای این مسابقات تعریف کرده است و نه اصلا درخواستی در این زمینه برای منطقه آزاد ارائه داده است، اما برای گیلانیزه کردن کونگ فوتوآی به مرور گفت: در روش های مبارزاتی کونگ فو توآی علاوه بر آنزن، دو چوب و مایانا؛ رزم گیلما نیز وجود دارد که منتسب به منطقه گیلان و مازندران است، از همین رو شایسته است مسئولین ورزشی استان تلاش کنند به این رشته توجه بیشتری داشته باشند.

اما در همین جا نیز دو نکته وجود دارد، اول اینکه هیات کونگ فوی گیلان در دو سال اخیر به گفته خود مهروانی، شش بار رییس عوض کرد و اصلا خود هیات فرصت نداشت به مخاطبانش بگوید گیلما چیست و وقتی خود متولی این امر خاموش است از دیگران چه انتظاری می رود.

و اما بحث مهمتر اینکه خود مهروانی در تشریح گیلما بیان کرد: همان کشتی گیله مردی است ولی چون ضربات مشت در آن وجود دارد، فدراسیون کشتی نپذیرفت به عنوان انجمن یا کمیته ای مستقل زیر مجموعه آنها فعالیت کند، از همین رو به عنوان یک هنر رزمی به فدراسیون کونگ‌فو آورده شد و سر و شکل منظم تر و رسمی تری به آن داده شد، چرا که در کشتی گیله مردی  فقط آقایان می‌تواند حضور یابند، ولی در رزم گیلما با یک پوشش خاص، خانم‌ها هم امکان رقابت پیدا می‌کنند.

نکته همینجاست که چه اصراری وجود دارد، یک رشته بومی و محلی را که اتفاقاً در گیلان بعد از فوتبال پرطرفدارترین رشته ورزشی است، تغییر ماهیت داده و بر طبل توخالی اش بکوبیم؟ کشتی گیله مردی اینقدر جایگاه والایی در کشور یافته که انجمن ملی آن تشکیل شده و مرکزیت آن به ریاست “فردین معصومی” در رشت برقرار شده است، حال با بال و پر دادن گیلما آیا گیله مردی را تحت الشعاع قرار نمی دهیم؟

اصرار بر یک اشتباه ورزشی

اینکه با اصرار فراوان با اختلاط ورزش های بومی و محلی سبک هایی بوجود بیاوریم و با تجمیع آنها فدراسیون مستقلی تشکیل بدهیم که هیچ کجای دنیا آن را به رسمیت نشناسند را چه کسی مصر است ؟

وزارت ورزش و جوانان یکبار برای همیشه باید تکلیف فدراسیونهای غیر ضروری را مشخص کند. همه دنیا رشته هایی مثل کاراته، تکواندو، جودو و ووشو را به رسمیت می شناسند و صاحب فدراسیون های جهانی و مجامع بین المللی هستند، کشور ما نیز باید به این رشته های رزمی بها دهد و سایر هنرهای زیبای رزمی را تحت عنوان سبک زیر مجموعه یک انجمن دربیاورد.

اما ما در کشورمان از فدراسیون کونگ فو گرفته تا فدراسیون هنرهای رزمی و حتی انجمن های فراوانی که تحت مجموعه فدراسیون انجمن های ورزشی داریم، اختلاط های بی جایی انجام داده ایم که باعث شد کسی فلسفه وجودی این سبک ها را درک نکند و می شود این که اکنون فدراسیون جهانی ووشو از همنام خود در کشورمان (فدراسیون ووشو) می خواهد تیم ملی کونگ فو را تشکیل دهد و به مسابقات جهانی بفرستد و طی دو نامه به وزارت ورزش تاکید می کند هرچه سریعتر درب فدراسیون کونگ فو را ببندد.

اما مگر به همین آسانی است؟ مسئولان این فدراسیون چون بیم چنین روزی را داشتند، در این یک دهه، چنان بر طبل توخالی کونگ فو کوبیدند که اکنون خاموش شدن چراغ این فدراسیون قطعا تا آن سوی مرزها دیده خواهد شد و خوراک خبری خوبی برای برخی منتقدان همیشه مخرب خواهد شد.

علی ای حال تداوم این وضعیت ممکن است تبعات سنگینی هم برای کونگ فو و هم برای ووشو ایران داشته باشد. مشکلاتی که نمونه های آن را پیش از این در ورزش کشور شاهد بودیم مگر آنکه مسئولان وزارت ورزش به موضوع فوق ورود کرده و یکبار برای همیشه نه تنها مشکل کونگ فو بلکه مساله‌ی فدراسیون های غیر ضروری را حل کنند.