پررو چو دیدی، سریعا جا بزن، مظلوم چو خندید؛ بگو «ای وای من». پررو خطرناک است و مظلوم هم آنقدر دلش پر است که حتی خندیدنش هم ترسناک به نظر می‌رسد. در فاجعه بندرعباس که جان‌های زیادی از هموطنان خیلی راحت از دست رفت، وزیر راه و شهرسازی بر قاب تلویزیون ظاهر شد و چشم در چشم ملت غمزده ایران گفت: در مسیر دیدم که میوه فروشان بساط‌شان پهن بود، مردم حضور داشتند. زندگی عادی مردم جریان داشت.
در جواب باید گفت؛ عجب! اتفاقا نه فقط در بندرعباس، بلکه در کل ایران از جمله در همین گیلان خودمان هم زندگی عادی مردم جریان دارد. قرار است تا حدود دو یا سه سال آینده رشت و بندر انزلی غیرقابل سکونت شوند. روزانه ۳۸۰ هزار متر مکعب از فاضلاب انسانی از طریق دو رودخانه رشت به تالاب انزلی سرازیر می‌شود.
قرار شده اگر مهاجران و غیربومی‌هایی که فرونشست و بی‌آبی آن‌ها را از شهرهایشان فراری داده نتوانند همه گیلان را خریداری کنند تا دو یا سه سال آینده خودمان داوطلبانه از رشت و انزلی فرار کنیم. چون اگر با همین فرمان پیش برویم تالاب از فاضلاب انسانی به مساحت ۲۰۰ میلیون متر مربع پر خواهد شد و سونامی سرطان پوست و گوارش شعله‌ورتر می‌شود. لنگ ۳۰۰ میلیون دلار هستیم تا آواره نشویم.
نمایندگان گیلان در مجلس معتقدند که فقط در امر قانونگذاری دست دارند. با این حال برای کمک به مردم، در بخش جذب بودجه‌ها هم فعالند. اما با نیم نگاهی بر رفتار و سیر و سلوکشان خواهیم دید که دم خروس از کجا بیرون می‌زند.
نمایندگانی در همین گیلان یا شهر رشت داریم که ۴ دوره یعنی حدود ۱۶ سال نمایندگی مردم را کردند آنوقت این وضعیت مرکز استان است و آن هم وضعیت شهرهایی مانند لنگرود، رودسر، سیاهکل، تالش و رودبار و …
شهرهایی که اگر از نظر امکانات زیرساختی حمل و نقلی هم مقایسه کنیم یا حتی تفریحی و گردشگری به گرد پای شهرهای استان‌های دیگر هم نخواهند رسید و زیر بار زباله و فاضلاب در حال خفه شدن هستند. به راستی خاصیصت بودن‌تان در مجالس قانونگذاری چیست؟
آقایان انتظار دارند در این چنین وضعیتی که هر کداممان در گوشه و کنار ایران، غم‌های خود را بغل کرده‌ایم، مدام با خود تکرار کنیم؛ «همه چی آرومه، ما چقدر خوشبختیم». دیروز ویدیویی از آقایی از داغ‌دیدگان بندرعباس منتشر شد که فریاد می‌زد و دست به آسمان دعا می‌کرد؛ «آقای مسئول، خانم مسئول؛ این زندگی عادی، این خوشبختی، هزاران بار تقدیم شما باد.»
از مجلس که مدت‌هاست قطع امید کرده‌ایم. اما خانم فرزانه صادقی که در کمال ناباوری هنوز طرح استیضاحت کلید نخورده یا مسئولی که از دادن ۳۰۰ میلیون دلار ناقابل برای نجات جان میلیون‌ها نفر از مردم خساست می‌کنی، بدانید وقتی با چنین مردمی از خوشبختی نداشته‌شان حرف می‌زنید، مردمی به وسعت ایران این خوشبختی را سخاوتمندانه با چنین دعایی به خودتان حواله خواهند داد.
