این جمله را علی اعطا، عضو شورای شهر پنجم تهران در واکنش به عملکرد شهرداری تهران نوشت: «در هرچه تاسف‌برانگیز باشید، در فرار رو به جلو غبطه‌برانگیزید».
از وقتی آن را خواندم ذهنم درگیرش شد. سعی کردم تمام عرصه‌ها را نگاه کنم و متاسفانه در تمام حوزه‌ها و زیر حوزه‌های قانون‌گذاری، اجرا و قضایی می‌توان با همین جمله شرایط را فهم کرد. مدیرانی که همیشه شاکی هستند، آبروریزی‌هایشان را به پای بدخواهانشان می‌گذارند و حتی در ترسیم و اجرای جهان مورد پسند خودشان هم ناتوانند اما یک کار را خوب بلد شده‌اند؛ فرار رو به جلو برای گریز از مسئولیت.
فرار رو به جلوی اول – دلال‌های رای
این روزها که کمتر از شش ماه تا برگزاری دوازدهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی باقی مانده است، بسیاری از نمایندگان که تا همین امروز مشغول تصویب طرح‌هایی مثل صیانت از اینترنت و عفاف و حجاب بودند، بار دیگر فرصت را غنیمت شمرده‌اند و در تلاش‌اند با ژستی منتقدانه، سیاست‌های اجرایی دولت سیزدهم را به چالش بکشند.
روز گذشته سیدمهدی فرشادان، نماینده سنندج در مجلس با انتقاد از عملکرد اقتصادی دولت رییسی گفت: قدرت خرید مردم کم نشده، سقوط کرده است. اما هرکه فراموش کند، تاریخ دیجیتال گفته‌های این آقایان در خبرگزاری‌ها فراموش نمی‌کند که همین فرد در چهار سال گذشته دائما سنگ این دولت را به سینه زده و سفر رییسی به کردستان را نشانگر نگاهی جدید به کردستان دانسته است. باید به ایشان گفت: اگر واقعا درد شما، سقوط قدرت خرید مردم است، پس استعفایتان را بنویسید و همین فردا تقدیم رییس مجلس کنید. مردم خودشان هم می‌دانند قدرت خریدشان سقوط کرده و به کسی نیاز ندارند که در مجلس جنگ زرگری راه بیندازد و به دولت محبوبش بتازد.
فرار رو به جلوی دوم – تخریب، تخریب و تخریب
چند روز پیش شهرداری تهران که با حکم قضایی برای تخریب بناهای بدون مجوز به منطقه ۱۹ تهران رفته بود، حکم تخریب ساختمانی را اجرا کرد. تا اینجا مسئله‌ای وجود ندارد و با منطق سود و زیان، تخریب یک ساختمان ناایمن برای ایمن‌کردن شهروندان از مرگ ناگزیر است.
شهرداری، ساختمان بدون مجوز را تخریب کرد اما آنقدر مبتدی و ناشیانه این کار را انجام داد که چهار ساختمان مجاور آن هم فرو ریختند. دو مامور شهرداری، دو مامور نیروی انتظامی و یک شهروند زیر آوار ماندند و جان باختند.
واکنش‌ها به این فاجعه جالب بود؛ مهدی چمران عضو شورای شهر تهران گفت: «در اثر ضربه‌ایی که به این ساختمان وارد شد، چهار ساختمان مجاور هم فرو ریختند.» چمران عذر تقصیر را از گردن شهرداری برداشت و گفت شهرداری تهران در تجهیزات تخریب، کمبود دارد و به همین خاطر تخریب بناهای بدون مجوز به پیمانکار سپرده می‌شود. باید به ایشان هم گفت: اگر مجموعه‌ی بزرگی مثل شهرداری تهران با اینهمه درآمد و تبلیغات هنوز متخصصان تخریب بنا، تجهیزات لازم و پول کافی در اختیار ندارد اما قرار است ماهانه پنج میلیارد تومان برای طرح حجاب‌بان در متروها هزینه کند، پس بهتر است شما به‌عنوان عضو ناظر بر این نهاد، یا شهردار را استیضاح کنید یا اگر نمی‌توانید استعفا دهید. به هر حال ساختمان‌ها بدون شما هم می‌توانند خود به خود تخریب شوند.
فرار رو به جلوی سوم – اقتصاد؛ دعا نمی‌فهمد
روز گذشته در جریان برگزاری روز خبرنگار، معاون اول رییس جمهور طوری از سیاست‌های اقتصادی دولت دفاع کرد که گویی دولت در بهترین وضعیت خود قرار دارد. محمد مخبر که هنوز رد کم‌کاری‌هایش در مقام سازنده‌ی واکسن برکت باقی است، می‌گوید دولت از رسیدن قیمت ارز به ۸۰ هزار تومان جلوگیری کرده است و در سال گذشته تورم را ثابت نگه داشته است.
آنچه ایشان و همکارانشان نمی‌بینند واقعیت است. آن‌ها آنقدر از واقعیت دور شده‌اند که گویی تصویر نمادین سخنگوی دولت از جلسات هیات دولت چندان هم دور از واقعیت نیست؛ دولتی که درگیر بی‌پولی است، می‌خواهد بنزین را گران کند اما چون نمی‌تواند بنزین را گران کند در تلاش است بی‌حجاب‌ها را جریمه کند و درآمدی به جیب بزند و در نهایت شخص اولش هر صبح از اعضا می‌پرسد: «شما دیشب خوابتون برد؟ من که از گرانی و فشار به مردم خوابم نبرد.» بنابراین بد نیست که به اعضای دولت هم پیشنهاد کنم به جای بی‌خوابی و غصه خوردن، استعفا دهند و حداقل شب‌ها راحت بخوابند. اقتصاد ایران بدون وجود شما وضعیتی از این بدتر نخواهد داشت.
