لندفیل زباله سراوان رشت عامل اصلی مشکلات مدیریت پسماند رشت و کارخانه کود آلی است.
کارخانه کود آلی در شروع فعالیت خود با ظرفیت ۲۰۰ تن در فاز نخست پیش‌بینی شده بود و در ادامه ۲۰۰ تن دیگر به ظرفیت خطوط پردازش این شرکت اضافه شد.
افزایش ظرفیت خطوط کود آلی در حالی بود که این محل عملا به مکان دفن زباله‌های شهری بدل شد و به جای اینکه پسماند تر و تفکیک شده برای تبدیل به کمپوست به این شرکت منتقل شود به محلی برای دپوی زباله تبدیل گشت. کما اینکه این پسماند تر می‌توانست طی مراحلی به کمپوست و کود باغات تبدیل شود. حتی با دفن همین کمپوست در محوطه شرکت به لحاظ بی‌خطر بودن، ضرری متوجه منطقه نمی‌شد و در واقع یک لندفیل بهداشتی در آن اراضی شکل می‌گرفت.
با این وجود بعد از بسته شدن سراوان و جلوگیری از ورود زباله ۱۱ شهر استان به این مرکز، این شرکت مقصد جدید زباله‌ها برای دپوی شد بی‌آن‌که فکری برای افزایش ظرفیت خطوط پردازش آن شود.
در عین حال این زباله‌ها در حجم بالا و بدون افزایش ظرفیت و تفکیک از مبدا، وارد کارخانه می‌شد و هزینه‌های مضاعف بارگیری، حمل و تفکیک را بر شرکت کود آلی تحمیل کرد.
عدم تفکیک پسماند‌تر و خشک، دپو و بارگیری مجدد زباله‌ها به لندفیل سراوان در حالی بود که تکنولوژی شرکت کود آلی مربوط به سال‌های گذشته و منسوخ شده است و به‌دلیل نبود اعتبارات بروز رسانی تجهیزات در فازهای مختلف در کود آلی صورت نگرفت. چنان‌چه اولین سیستم نصب شده در فاز یک این شرکت متعلق به سال ۱۳۷۵ است و دیگر آن کارایی لازم را ندارد.
از این رو عدم توسعه شرکت کود آلی و افزایش ورود زباله در حجم بالا دیگر جوابگوی فعالیت این کارخانه نبود.
این در حالی‌ست که در سایر نقاط جهان در شرکت‌های کود آلی همزمان از سیستم زباله‌سوز، هاضم در کنار کمپوست استفاده می‌شود، تکنولوژی که شرکت کود آلی رشت فاقد آن بوده و خطوط پردازش فعلی‌اش نیز نصفه احداث شده است.
