ملوان

 مستطیل سبز در بندر مه‌آلود با خاطرات مردان و زنان بسیاری گره خورده است. انزلی شهری است که اهالی آن از کودک و جوان و پیر دلبسته‌ی فوتبال هستند. آنان قهرمانان این ورزش را می‌شناسند و از سکوهای استادیوم پیر شهر، با شور فراوان نام‌شان را صدا می‌زنند و خواهان درخشش هرچه بیشتر ملوان هستند. و اما اکنون حدود دو دهه است که فوتبال ملوان در ذهن اهالی این شهر در دو تیم مردان و زنان معنا می‌یابد. حالا سال‌هاست که بازی‌های بانوان ملوان هم شوری زیبا در شریان‌های شهر جاری می‌سازد و بانوان بسیاری بازی‌های این تیم را به تماشا می‌نشینند و…

«عقیده دارم کسی که همین‌اندازه زندگی‌خود را فدای ورزش می‌کند و به خاطر ورزش از همه چیز خود می‌گذرد و یا همین‌اندازه که وقت خود را در ورزش صرف می‌کند، باید مورد تأیید قرار گیرد. آن هم در چنین شرایطی که همه سنگ پول را به سینه می‌زنند و به دنبال کار راحت و درآمد بیشتر هستند. ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که در ورزش آدم‌های دلسوز کم داریم. اگر قرار باشد روی سلیقه‌های فردی و اغراض شخصی، آدم‌هایی را که در ورزش زحمت می‌کشند، آزرده خاطر سازیم، دیگر چه چیزی برای ساختن و پرداختن ورزش داریم؟» بهمن صالح‌نیا در…

فوتبال در انزلی هرگز فقط یک بازی نیست. از سال ۱۳۱۷ که «ژُرژ سرکیسیان» پسرِ آواگیمِ ارمنی از روی تخته سیاه، نوعِ مُدرنش را که از لبنان سوغات آورده بود به لپّه‌بازانِ لبِ ساحل آموخت، این ورزش برای بندر و مردمانش یک هویّت شد. امکانی برای ابراز، مجالی برای تجربه‌ی شکلی دیگرگون از زندگی، درست مثل دریا. جوری که وقتی سی‌و یک سالِ بعد، انزلی از دل یک نیازِ شورانگیزِ جمعی ملوان را پدید آورد، همان که اولش تنها یک بازی می‌نمود، شد همه چیز آدم‌هایش. پُررنگ رفت توی شناسنامه‌ی شخصی شهر. شد غیرتِ یک قبیله و برایش امید…

حضور برخی نفرات به جان و جهان آدم‌ها روشنی می‌بخشد و «بهمن صالح‌نیا» یکی از آنان بود. یکی که بی آن که نقاش باشد بر بوم رویاهای آدم‌های یک شهر، نقشی خیال‌انگیز ترسیم کرد. نقشی که آنها را به ضیافت شکوهی جمعی فرا خواند. و چنین شد که اهالی این شهر بارها و بارها شانه به شانه‌ی هم قلب‌شان از شعف لبریز شد یا‌ اندوهی مشترک را تجربه کردند. او مردی بود به مردم شهر ساحلی انزلی انگیزه‌ای شگفت برای با هم بودن، هدیه داد. وی آنها را به مهمانی مستطیلی فرا خواند که رویشگه غرور جمعی مردم شهر مه‌آلود…

بهمن صالح‌نیا را اگر پدر فوتبال گیلان ندانیم، قدر مسلم او پدر فوتبال شهر انزلی و مرد روزهای سخت تاریخ‌ساز این شهر باید قلمداد کرد. مردی به پهنای تاریخ یک شهر و استوانه تنومند یک تیم که روز گذشته در سن ۸۷ سالگی بدرود حیات گفت. طی چند دهه گذشته، تیم ملوان را اغلب با بهمن صالح نیا می‌شناختند. مرد ۸۷ ساله‌ای که طی نیم قرن گذشته اگرچه در برهه‌هایی در مسند امور نبوده و نقش تعیین کننده‌ای ایفا نکرده اما کم و بیش پدر معنوی آن محسوب می‌شده است. بسیاری معتقدند تیم ملوان بدون نام و جوهره صالح‌نیا هرگز به نقطه‌ای نمی‌رسید…

  آدم‌ها با رویاهاشان اندوه جهان را تاب می‌آورند و درخششِ همیشه‌ی ملوان، رویای جمعی یک شهر است.  آنها که در سایه‌سار آسمان انزلی زیسته‌اند، می‌دانند که ضربان قلب یک شهر چگونه  در مستطیلی سبز می‌تپد و چگونه  پر و بال گشودن قوی سپید می‌تواند تجلی غرور شکوهمند مردم یک شهر باشد. و اما  نخستین آدینه از خرداد ماه قرن  برای مردم این  شهر از امید نشان داشت.  آنها که شش سالِ سخت،  چشم انتظار بازگشت تیم محبوبشان به جایگاه واقعی‌اش بودند، سرانجام  شامگاه ششم خرداد،  شاهد به ثمررسیدن این خواسته بودند. شامگاهی که چشم‌ها هم از گرانباری…