در حاشیه درگذشت طبیب فرهنگ پرور گیلان ما، دکتر محمد علی فائق

اول:
وقتی کلیسایی ۸۵۶ ساله نوتردام پاریس در آتش می سوخت امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه به تلویزیون ملی آمد و در حالی که ساختمان کلیسا در تصویر پشت سرش داشت می سوخت گفت “نوتردام کلیسای جامع همه فرانسوی ها است، حتی آنهایی که یک بار هم پایشان را اینجا نگذاشته اند”.
مکرون خطاب به ملت فرانسه گفت پاریسی ها در دل به خود می لرزند و راستی که چه تعبیر دقیقی از احساس تهی شدن و فقدان. او ادامه داد که در کنار این خسارت شدید یک سرخوردگی و غم مشترکی هم در کار است اینکه ما همچون اعضای یک تمدن نتوانسته‌ایم از چیزی گرانبها و پر ارزش مراقبت کنیم.

دوم:
حسنک نیشابوری بود، حسنک هیچ امیدی نداشت جز یکی. دعای نیشابوریان گفتی مرا دعای نیشابوریان بسازد و نساخت. حال حسنک خوب نیست. گفت دل شکسته نباید داشت که چنین حال، مردان را پیش آید، فرمانبرداری باید نمود به هرچه خداوند فرماید که تا جان در تن است امید صد هزار راحت و فرج است. حسنک گفت “دل از جان برداشته ام” و بگریست و آنروز که حسنک را بر دار کردند استاد بونصر روزه بنگشاد و سخت غمناک و اندیشمند بود چنان که به هیچ وقت او را چنان ندیده بودم و می گفت “چه امید ماند؟” بونصر مشکان درست فهمیده بود، حسنک تنها امیدش دعای همشهریانش بود. حسنک سال ها زعیم نیشابور بود و گفتارش این بود که مرا دعای نیشابوریان بسازد و نساخت. از همه حکایت بردار شدن حسنک، دعای نیشابوریان به خاطر مانده است. نیشابور ابرشهر دنیای قدیم بود. آنهمه بزرگ و به نام که گویی نه نام یک شهر است که اسم همه شهر ها ست.

سوم:
فصلنامه “گیلان ما” درست زمانی که هفتاد ساله شد، صاحب امتیاز و مدیر مسئول فرهیخته خود، دکتر محمد علی فائق را در ۹۶ سالگی از دست داد. سعی پدر و پسر (مرحوم حاج علی فائق و دکتر محمدعلی فائق) مشکور و ماًجور است.

ما گیلانی ها باید این سند افتخار خود را حفظ کنیم، “گیلان ما” میراث همه ماست و اکنون برای مانایی به ما و دعای همشهریان محتاج است. گیلان ما در طول سال‌های دراز فعالیت برای کمک به رشد و بالندگی جامعه و ترویج آگاهی و راستی و درستی، از هیچ کوششی دریغ نکرده است. من و دوستانم در تحریریه گیلان ما شاهد بودیم که مدیر شریف گیلان ما تا چه پایه و مایه نگران مردم و حال و روز جامعه بود. ما دوست داریم که این نهال که یادگار پدر روحانی و وارسته، دکتر فائق مرحوم حاج علی فائق است و هفتاد سال پیش سر بر آورده است، نماد و نشان مطبوعات گیلان فرهنگ پرور ما باشد. نشریه ای که هفتاد سال در اشاعه فرهنگ، ادب و با هدف آگاهی بخشی و روشنگری و وفادار به آرمانهای فرهنگی و اجتماعی بوده است را درک کنیم. دکتر محمدعلی فائق همواره رو به ایران داشت. او در هیچ حزبی جز حزب ایران نام نویسی نکرد. در حیات آن عزیز، همه او را در محافل و مجالس بر صدر می نشاندند و با او عکس یادگاری می گرفتند. اما و هزار اما که گیلان ما حال و روز خوشی ندارد. نگذاریم و نپسندیم میراث مردان فرهیخته ای چون مدیر خدوم و فداکار گیلان ما که نقد عمر و مالش را به فرهنگ و فرزانگی اختصاص داد و این راه سنگلاخی را هفتاد سال با همکاری همکاران فرزانه، آبرومند و دلباخته فرهنگ این خطه پیش برد، بر زمین بماند. نگذاریم و نخواهیم این خاطره و حافظه جمعی خاموش و فراموش گردد. ان شالله که در سایه حمایت همه اهالی دانایی و توانایی این چراغ روشن بماند که در آئین چراغ خاموشی را جائی نیست. زنده باد گیلان ما