سوم اسفند ۱۴۰۰، در یک حرکت برق‌آسا، فراقانونی و کاملا غافلگیرکننده، کمیسیون مشترک بررسی طرح صیانت از فضای مجازی، کلیات این طرح جنجالی را با وجود مخالفت‌های زیادی که در سطح جامعه بر علیه آن بود تصویب کرد. طرحی که بوی محدودیت‌هایش از کیلومترها آن‌طرف‌تر هم به مشام می‌رسید و جامعه ایران را در بهت و حیرت فرو برد.
اگرچه این طرح در خلال سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ با وقفه‌ها و اعتراضات فراوانی همراه شد؛ اما سرانجام با تغییراتی، بخش‌هایی از آن به اجرا درآمد. کندی سرعت اینترنت، گسترش فیلترینگ، محدودیت کلیه پلتفرم‌های خارجی و فشار به اپراتورها و سرویس‌دهندگان از جمله آثار درخشان اجرای خفیف این طرح است.
این طرح، حاصل تلاش‌های کمیسیونی بود که با نمایندگی از مجلسی تشکیل شده بود که خودش با مشارکت تاریخی ۲۵ درصدی مردم روی کار آمده بود؛ این مجلس در دور یازدهم به حق، لقب «حداقلی» را یدک کشید.
مجلس دوازدهم نیز با چند درجه تخفیف، سرنوشت مشابهی داشت. حداقلی بودن جزو صفات بارز آن بود. در میان چهره‌های درخشان این مجلس، نام مهرداد گودرزوند چگینی نماینده رودبار می‌درخشد؛ کسی که با چیزی حدود ۱۸ هزار رای به بهارستان راه یافت و ماموریت پیدا کرد تا فضای مجازی کشور را نجات بدهد.
البته مهرداد گودرزوند چگینی در برهه‌هایی از تاریخ، با ژستی منتقدانه اعلام کرده بود که مجلس نباید برای طرح صیانت عجله می‌کرد و بهتر بود صبر می‌کردند تا دولت لایحه‌اش را تقدیم کند. منتها این ژست انتقادی بیشتر شبیه ادای دِین بود تا اعتقاد قلبی، زیرا در نهایت، طرح صیانت با تمام سرعت و بی‌وقفه از صافی همان مجلس حداقلی گذشت؛ گویی که اولویت‌های نماینده محترم، با اولویت‌های مردم از دو سیاره متفاوت آمده بود.
اما حالا که حدود دو سال گذشته، ظاهرا جناب نماینده تصمیم گرفته‌اند یک‌جورهایی سلیقه‌ی شخصی‌شان را با نیازهای مردم «سینک» کنند. تیم رسانه‌ای‌شان این روزها در همان پلتفرم‌های خارجی توقیف شده، سخت مشغول تولید محتوا و انتشار ویدیوهایی‌ست که در آن، گودرزوند چگینی با صدای بلند از وضعیت اینترنت و تلفن ثابت در روستاهای حوزه انتخابیه‌اش گلایه می‌کند و به نماینده وزارت ارتباطات نهیب می‌زند: «چرا اینترنت مردم ما رو قطع می‌کنید؟ اگر خیلی مردید، اینترنت مردم رشت را قطع کنید»!
بله، درست شنیدید. کسی که تا همین چند سال پیش در سکوت یا نهایتا با چند نچ نچ خفیف، شاهد مرگ تدریجی اینترنت آزاد در کشور بود، حالا اما شمشیر انتقاد را از رو بسته است. مهرداد گودرزوند چگینی به واسطه حضور در دو دوره مجلس، این موضوع را خوب می‌داند که برای کسب‌اندکی مقبولیت بیشتر و ترمیم خواست اجتماعی، بهتر است روی چنین موضوعاتی مانور بدهد.
شاید عجیب به‌نظر برسد که چرا او، در میان انبوهی از مشکلات ریز و درشت مردم شهرستان رودبار از بحران‌های مزمن در بخش اشتغال، معادن و کشاورزی گرفته تا زیرساخت‌های به شدت فرسوده آب شرب، برق، گاز و راه‌های خطرناک و کمبود امکانات درمانی ترجیح داده است تمرکز رسانه‌ای‌اش را بر روی کندی اینترنت بگذارد.
حقیقت این است که بخاطر جبر تاریخی، «اینترنت» به‌عنوان یک مساله عمومی و قابل لمس، در فضای اجتماعی امروز جامعه ما، برد تبلیغاتی بیشتری دارد. چگینی شاید این‌بار نه با نیت حل مسأله، بلکه با هدف ترمیم چهره سیاسی‌اش سراغ پرمخاطب‌ترین مشکل آمده است.
انتخابات نزدیک نیست؛ اما احتیاط شرط عقل است. بهتر است همیشه برای جلب رضایت مردم آماده بود. حتی اگر چندین سال در دو دوره مجلس حداقلی، طول کشیده باشد. حالا که مهرداد گودرزوند چگینی بعد چند سال سکوت و نقش‌آفرینی داوطلبانه در سد کردن جریان اینترنت آزاد، دوباره صدایش را بلند کرده است؛ این چرخش ناگهانی او با بن‌مایه کندی اینترنت! ممکن است او را نجات بدهد؛ ممکن هم هست نجات ندهد.
