روز گذشته در جریان برگزاری نخستین جلسه‌ی شورای شهر رشت، علاوه بر تعیین کمیسیون‌های تخصصی این شورا، سیدمحمد احمدی توانست نظر اعضای جدید شورا را جلب کند و برای دوره‌ی جدید نیز به فعالیت خود به‌عنوان شهردار رشت ادامه دهد.
درحالی که به‌نظر می‌رسید فاصله‌ی فکری احمدی با اعضای جدید شورا منجر به برکناری او و روی کار آوردن شهردار جدید شود، احمدی توانست نظر مساعد ۱۱ عضو شورا را به خود جلب کند و همچنان شهردار بماند.
احمدی که در روزهای نابسامان شورای پنجم و پس از مدت‌ها سردرگمی شورا، با ده رای بر سر کار آمد، کارنامه‌ی پر فرازونشیبی داشته است. او که بیشتر شخصیتی سیاسی است و در دولت‌های یازدهم و دوازدهم مناصب مدیریتی شاخصی در دولت داشت، به‌عنوان یک نیروی عمرانی جذب شهرداری شد تا شورای پنجم را از سیل انتقادات در امان نگه دارد.
شورای ششم چگونه به ابقای احمدی رای داد؟
بسیاری معتقدند اگر شورای پنجم فقط چند ماه دیگر به فعالیت ادامه می‌داد، احمدی را هم استیضاح می‌کرد. با این وجود پس از آنکه در انتخابات ۲۸ خرداد تمام ۱۱ عضو شورا از طیف نزدیک به اصولگرایان انتخاب شدند و مدیریت شهری نیز در شهر رشت همپای مدیریت اجرایی و قوه‌ی قانونگذاری به نمایندگان اصولگرا واگذار شد، تصور غالب این بود که احمدی به‌عنوان کسی که یکی از پرکارترین دوره‌های فعالیتش را در دولت نزدیک به اصلاح‌طلبان گذرانده است، به‌سرعت از سوی شورای ششم برکنار شود.
اتفاقی که احتمال آشفتگی در شهرداری را تقویت می‌کرد و می‌توانست شورای ششم را هم گرفتار دومینویی کند که شورای پنجم برای انتخاب شهردار گرفتار آن شد. دومینویی که در سایه‌ی رانت‌های فردی و گروهی، پست شهرداری رشت را به گوشتی قربانی بدل می‌کرد که هرکس برای برآورده‌شدن نذرش، بویی به آن می‌کشید.
با این حال شورای ششم بدون آنکه فراخوانی جهت شنیدن برنامه‌ی کاندیداهای مختلف منتشر کند، به ماندن احمدی راضی شد و حالا دو فرضیه مطرح است؛ آیا واقعا اعضای شورای ششم با تکیه بر عقلانیت جمعی احمدی را ابقا کردند یا احمدی برای ماندن در این منصب امتیازهایی ردوبدل کرده است؟
شعاری که به‌نظر نمی‌رسد چندان منطبق بر واقعیت باشد و اگر زمزمه‌های انتصابات مشکوک شهرداری صحت داشته باشد، شهر رشت این بار نیز هرگز روی توسعه‌ی بلندمدت را نخواهد دید و عدالت نیز زیر سایه‌ی توسعه مخفی خواهد ماند.
در نگاه اول ابقای احمدی اگر چشم‌اندازی بلندمدت داشته باشد و شورا با اتکا به آن، برای شهر برنامه‌ای بلندمدت تنظیم کرده باشد، می‌توان آن را به فال نیک گرفت. چراکه یکی از مشکلات شهرداری رشت استقرار کوتاه‌مدت شهرداران در آن بوده است؛ اتفاقی که به گوه کارشناسان شهری هرگز نمی‌تواند منجر به توسعه‌ی یک شهر شود چراکه توسعه اساسا امری زمان‌بر است. حال باید به انتظار نشست و دید ابقای احمدی واقعا با تکیه بر عقلانیت و نیم‌نگاهی به توسعه‌ی بلندمدت صورت گرفته است یا داستان دیگری پس پرده در حال نمایش است؟
شورایی با شعار عدالت‌محوری
برخی معتقدند رابطه‌ی کنونی احمدی و شورای ششم در کمتر از یک سال آینده به بروز اختلافات عمیقی میان شهردار و شورا منجر خواهد شد. شورایی که شعار تک تک اعضایش جاری‌کردن عدالت در شهر بوده است، حالا در مظان این پرسش است: جاری‌کردن عدالت نیز مثل توسعه امری زمان‌بر است یا خیر؟
شعاری که به‌نظر نمی‌رسد چندان منطبق بر واقعیت باشد و اگر زمزمه‌های انتصابات مشکوک شهرداری صحت داشته باشد، شهر رشت این بار نیز هرگز روی توسعه‌ی بلندمدت را نخواهد دید و عدالت نیز زیر سایه‌ی توسعه مخفی خواهد ماند.
آیا دورخیز احمدی برای فرود در صحن مجلس است؟
منتقدان سیدمحمد احمدی که تصمیم اخیر شورا را ناشی از رانت‌های پنهان می‌دانند، معتقدند احمدی همانگونه که در انتخابات مجلس سال ۹۸ کاندید شد و قبل از اعلام نتایج احراز صلاحیتش کناره‌گیری کرد، در انتخابات مجلس ۱۴۰۲ نیز کاندید خواهد شد و دورنمای او برای کسب یکی از کرسی‌های رشت در مجلس شورای اسلامی است.
آن‌ها معتقدند احمدی پیش از جلسه‌ی تعیین شهردار جدید، اقوام و نزدیکان برخی از اعضای فعلی شورا را در پست‌های کلیدی شهرداری رشت منصوب کرده است. چراغ سبزی برای ادامه‌ی فعالیت خود در شهرداری تا از سکوی آن راحت‌تر بتوان صندلی‌های سبز مجلس را تصاحب کرد.
انتقادات دیگری نیز متوجه احمدی است؛ برخی می‌گویند احمدی در دوران تبلیغات انتخابات شورای شهر رشت به‌طور نامحسوس بخشی از هزینه‌های تبلیغات کاندیداها را تقبل کرده و از همان زمان زمینه را برای ماندن خود فراهم کرده است.
عملکرد احمدی چگونه بوده است؟
در کارنامه‌ی ۹ ماه گذشته‌ی سیدمحمد احمدی، توجه به چند پروژه‌ی عمرانی از همه شاخص‌تر است. افتتاح ناقص بلوار رشتیان جدید (۸ دی) در کنار پیگیری تقاطع‌های غیرهمسطح میدان امام‌حسین و میدان فرزانه ازجمله طرح‌هایی هستند که احمدی انجام آن‌ها را پیگیری کرده است.
با این حال اگرچه احمدی نیم‌نگاهی به این پروژه‌ها داشته است اما منتقدانش می‌گویند او در ۹ ماه گذشته هیچ اقدامی در جهت ساماندهی سایت سراوان و تعیین‌تکلیف وضعیت رودخانه‌های رشت انجام نداده است. طرح‌هایی که به‌نظر می‌رسد فقط در شعارهای تبلیغاتی شهرداران مورد توجه قرار می‌گیرند و به غیر آن کاربرد دیگری ندارند.
شهری در انتظار روز خوش
قاعدتا نمی‌توان در همین آغاز کار دورنمایی دقیق از عاقبت شهر رشت در چهار سال آینده ترسیم کرد. نگاهی به عملکرد شهرهای موفق در پیشبرد شاخه‌های شهری نشان می‌دهد اگر شهرهایی همچون اصفهان و بندرعباس توانسته‌اند ظرف چند دوره‌ی مدیریتی به شاخصه‌های استاندارد شهری نزدیک شوند، از مدیریت آینده‌نگر حاکم در آن‌ها نشات گرفته است و شهرداران نیامده‌اند که شهرداری را به مقصد پستی بالاتر ترک کنند. توسعه نیازمند زمان است و صبرکردن بر گذر زمان به چیزی بیش از رانت و شعار و اقدامات ضربتی نیاز دارد. شهری که از سیاست‌گذاری‌های هیجانی در رنج است، روزی خوش را انتظار می‌کشد که ناپیدا است.
