کته اشمیت ویتس

تا به حال چند زن با روسری ­های سیاهِ گره ­زده و نشسته روبه­روی دوربین دیده‌اید که برای فرزند، همسر یا عزیزان کشته‌ شده‌اش اشک می‌ریزد و یادگارهای او را در آغوش می‌کشد؟ زنی که با چشمانی مستاصل و با صدایی سراسر حزن کلماتی را ادا می‌کند تا بتواند با مرگ مبارزه کرده و عزیزان خود را از چنگ او برهاند. وقتی طراحی می‌کردم و با ناله‌های مادران دردمند همصدا می‌شدم و یا هنگامی که همپای کودکان بیمار و گرسنه و وحشت­زده­ای که طرح آن­ها را می­کشیدم، گریه می­کردم سنگینی بار تعهدی را که به عنوان هنرمند بر دوش گرفته بودم بیشتر حس می‌کردم.…