حاشیه نشینی نه در ایران و در جهان یک پدیده نوظهور وخلق الساعه ای نیست. رخدادی است که آخرین بار در دهه ۵۰ شمسی پس از اجرای شتابان اصلاحات ارضی در دهه ۴۰ سیل گسترده ای از روستانشینان اقصی نقاط کشور را به حاشیه شهر تهران کشاند و پیامد آن در بهمن ماه سال ۵۷ خود را به روشنی بروز داد.
در سال های اخیر شهرهای چابهار، زاهدان، اهواز و مشهد بیش از همه شهرهای دیگر، در رشد و گسترش بی رویه حاشیه نشینی زبانزد عام و خاص بوده اند که شاید در بین دیگر شهرهای ایران کم نظیر باشند. برخی این پدیده نابهنجار و کریه شهری را یکی از متغیرهای تعیین کننده مدیریت ناسالم شهرها و کلانشهرها دانسته اند.
شهرستان رشت نیز در سال های اخیر پس از آنکه در باشگاه شهرهای کلانشهر قرار گرفت و پیش از آن با گسترش شهر به برخی از مناطق روستایی و کمتر توسعه یافته در دهه های ۷۰ و ۸۰، همچنین وضعیت معیشت نابرابر برخی از شهرهای دور و نزدیک استان، به تدریج در حال شکل گیری یک نوع حاشیه نشینی است که آرام آرام چهار گوشه این شهر را فرا گرفته است. اگرچه گفته اند و نوشته اند که گسترش حاشیه نشینی در شهر رشت محصول ناهمگون و کژتابانه یکسری از کارکردهای فریبکارانه خدماتی شهر است که موجب شده این شهر به نسبت شهرهای دیگر استان پذیرای جمعیت بیشتری باشد اما سرعت و هجوم دهک های پایین شهر به سمت برخی از نقاط دور دست شهر و همچنین فاصله‌ی کم بین شهر و روستا در گیلان را می‌توان از جمله دلایل دیگر گسترش بی رویه حاشیه نشینی در این شهر دانست.
از سوی دیگر، در دو سال اخیر، با اعمال تحریم های بین المللی و نیز شیوع گسترده ویروس کرونا که در نهایت به رکود فزاینده چرخه زندگی و معیشت احاد جامعه و کاهش شدید رشد اقتصادی کشور و نیز افت شدید ارزش پول ملی منتهی شد از جمله عامل مهمی برای تهی شدن جای جای شهر از مردمان دهک های پایین و تراکم جمعیت در مناطق دور دست شهر رشت شده است.
فرهام صفایی عکاس جوان مرور، در گزارش تصویری خود به محلات صفه سر، تالاب عینک و احمد گوراب که از دیرباز جزء مناطق حاشیه نشین شهر بود عکسبرداری نموده تا بخشی از موج خزنده حاشیه نشینی شهر را به تصویر بیاورد.
