آرشیو برچسب

نقاشان گیلانی

مرگ مولف یا ترس از مولف؟!

هر اثر هنری را باید جدای از پدید آورنده آن مورد توجه قرار داد یا به عبارتی هر اثری پس از خلق، دیگر از خالق آن جدا می‌شود و این مخاطبان هستند که درباره آن نظر می‌دهند. اما گاه دیده می‌شود که یک اثر هنری در کشور و یا منطقه‌ای به بهانه گرایشهای فکری، اجتماعی یا نحوه زندگی هنرمند مورد تخطئه و برخوردهای حذفی عده‌ای از افراد ناآشنا با هنر قرار می‌گیرد. چنین برخوردهایی را در خصوص آثار جلیل ضیاءپور هنرمند پیشرو هنرهای تجسمی ایران، احمد عاشوپور هنرمند مطرح عرصه موسیقی و بهمن محصص هنرمند نامی هنرهای تجسمی شاهد بوده و هستیم .…

نقاشانی کاربلد در کالبدِ رنگ و بوم و مهاجرت

اگر بخواهیم برای شناخت نقاشی گیلان سری به اوراق تاریخی و تاریخ شفاهی استان بزنیم احتمالا اولین نامی که با آن مواجه می‌شویم «سید محمد حبیب محمدی» است. او زاده‌ی لاهیجان (1283) بود و پس از آنکه در مسکو در رشته‌ی مجسمه‎‌سازی تحصیل کرده بود، به باکو مهاجرت کرد و تا 34 سالگی در آن جا ماند. محمدی در مدت سکونت خود در باکو 360 اثر نقاشی خلق کرد که همگی هنگام برگشت به ایران از سوی دولت شوروی ضبط شد. محمدی: سیدمحمد حبیب محمدی نه به جهت خلق آثار درخشان بلکه بیشتر به خاطر مضمون آثارش که شامل مردم عادی، طبیعت و سازه­های معماری شهری و…

تحول در نقاشی از گفت و گو آغاز می‌شود

اگر پا در کوچه پس کوچه­های تاریخ نقاشی گیلان بگذاریم، با هنرمندان سرشناس  بسیاری چون حبیب محمدی، بهمن محصص و جلیل ضیاپور بنیانگذار نقاشی مدرن ایران رو­به­رو می­شویم که می­توان گفت ظهور این نام­آوران در خطه گیلان سندی بر افتخار نقاشان گیلانی به زادگاهشان است. حال اگر کمی پیش­تر برویم و بدون در نظر گرفتن سابقه استان گیلان درهنرهای تجسمی، در همین نقطه از زمان بایستیم و به اطرافمان نگاه کنیم چه می­بینیم؟ گذر زمان و رویدادهای سیاسی و اجتماعی چه تاثیری بر آثار نقاشی گذاشته­اند و اکنون در آتلیه­ها، نگارخانه­ها، دانشکده­ها و بین…

وقتی انزوا و تنهایی ستایش می‌شود

«از چیزهای اساسی که جوانان باید بیاموزند یکی هم این است که تنهایی را تحمل کنند، زیرا سرچشمه سعادت و آرامش روح است.» این را آرتور شوپنهاور می گوید که فلسفه‌ی او را، اغلب فلسفه مرجع هنرمندان می‌دانند. این روزها که به واسطه اپیدمی کرونا ریتم زندگی روزمره‌ دچار فروپاشی شده است، جهان ناچار به لمس تنهایی و انزواست. شکافی که این اپیدمی در زندگی انسان‌ها ایجاد کرده برای بخشی از افراد جامعه کاملا غریبه و ناآشنا نیست. افرادی که اگر غمِ نان نداشته باشند به ندرت از غار تنهایی خود خارج می‌شوند چرا که آثار هنری عموما در انزوا و مکانی…